Toch nog een aantal programma's gevonden die niet geordend waren. Voor de goede orde toch een aantal stukjes posten.
Het totaal bizarre Alain Delon-vehikel "Le Passage" speelde in Ciné Odeon. Arty-farty en behoorlijk saai.
En ondanks dat Rosa la Rose door reviewers beschouwd wordt als een van de slechtste Franse films van de jaren 80, heb ik toch geprobeerd hem op VHS of DVD te vinden. Tevergeefs.
Nu, de carrière van Murphy vertoont meer ups en downs dan de kont van Traci Lords : na elke Beverly hills cop kwam een Best defense, na elke Coming to America een Harlem nights. Buiten de stem van Donkey in Shrek stellen zijn projecten spijtig genoeg niet veel meer voor, maar in de jaren 80 was hij, goeie film of niet, gegarandeerd box office gold.
In retrospect is er veel mis met The Golden Child: je merkt dat de film origineel gezien als pure actiefilm geschreven werd en dat na de casting van Murphy er een komedie van gebrouwen werd. Ook zijn de special effects allesbehalve special, sommige stop motion stukjes kunnen ermee door, maar de climactic battle met bad guy Sardo Numspa (wel een heerlijke tongue-in-cheek rol van Charles Dance) ziet er ronduit belachelijk goedkoop uit.
Desalniettemin was deze film een gigantische hit voor mijn 13-jarige zelf. Weken nadien spuide ik nog de ene na de andere oneliner uit de film en raadde iedereen aan hem te gaan zien. "Mah dear brother Numpsey."
Het 17e filmfestival van Antwerpen werd op 1april afgesloten met ... nóg
een filmfestival, namelijk de "2e Britse filmweek van Antwerpen". Slotfilm was Ken Russel's "Gothic", het al dan niet fictieve verhaal
rond Mary Shelley, die op een zeer tumultueuze get together met een
paar andere illustere schrijvers van die periode het idee kreeg voor de
horror-klassieker "Frankenstein".
Myriam
Cyr, een van de goofdrolspeelsters, was te gast op de
opening. Spijtig genoeg is Myriam Cyr nergens
meer in het filmlandschap te bespeuren want in Gothic speelt ze de pannen van het dak, zoals ze zeggen, en was ze op de koop toe eye candy van het
bijzondere soort.
Nogmaals dank aan Patsofilm om deze stukjes Antwerpse filmgeschiedenis online te zetten...
Cinema magazine, Oscars magazine, Film en televisie, Empire, Total Film, Fangoria,... Ik heb ze nog steeds, van eind jaren '70 tot midden jaren '90, toen het opeens daagde dat het bij elke verhuis een breuk sleuren was. Nu begint dit verzamelen zijn vruchten af te werpen, altijd exclusieve documentatie voorhanden.
Ik weet niet in welke zaal Ferris Bueller's day off z'n première heeft gehad, maar ik heb m alleszins niet in Cine Savoy gezien. Geen idee waarom zo'n grote titel uberhaupt in zo'n luizige zaal zou draaien. Wat ik nog weet van Savoy zijn de Disneyfilms die ze daar steevast draaiden en het beklemmende gevoel van in een rattenval te zitten. Samen met Ciné Vendôme was Savoy een van de ongezelligste zalen van het Rex concern. Zelfs de steenharde zitjes en de ijkoude atmos van Cine Ambassades hadden hun charme vergeleken met die zalen.
Maar goed, Ferris Bueller's day off is nog steeds zo'n typische 80's classic van de hand van John Hughes, dé teen movie regisseur van het decennium. Het maakte van Matthew Broderick op slag een wereldwijde ster en zorgde voor opnieuw een hit in het oeuvre van Hughes, na het gestoorde Weird Science en teen romance flick Sixteen candles. Een echte feelgood film waarbij je, om het euforische effect zo lang mogelijk te laten duren, tijdens de aftiteling blijft zitten en plots verrast wordt door een grappige post-credits scène.
Platoon kon niet anders dan in Ciné Rubens getoond worden. De gigantische scope van Oliver Stone's Vietnam-epos zou, buiten misschien in Metro 2, nooit tot zijn recht zijn gekomen. Nog steeds een van dé films over de Vietnam-oorlog en daarom ook bekroond met 4 Oscars waaronder beste film.
Een mijns insziens nog steeds onderschatte film is Martin Scorsese's The color of money. Op zich een officieuze sequel van The Hustler uit 1961, waarin Paul Newman het personage van Fast Eddie Felson reeds neerzette. Persoonlijk vind ik dat deze film dezelfde sfeer uitademt als Scorsese's vorige, After hours, maar dat kan meer te maken hebben met de gebruikte filmstock en Scorsese's typische regietruuks.
En dan te bedenken dat Cruise's ego alleen maar groeide met de jaren...
In Brabo, Tijl en Wapper werd het 17e (!) Antwerps filmfestival gehouden. Onder het mom van "ooit begin ik een filmblog" heb ik de meeste van de programma's bijgehouden.
Wat onthouden we hieruit?
Eerst en vooral dat het buiten kijf staat dat de teloorgang van Belgische Filmfestivals een zeer spijtige zaak is aangezien dit de enige plaats is waar men bij de vleet films kan ontdekken welke je nadien nergens meer terugvindt. Point in question : "oep de wilden boef" een Poolse film genaamd "Custody"/"Nazdor" gaan bekijken. Zeker niet beklaagd en het heeft mijn interesse gewekt in andere Poolse regisseurs als Zulawski en Kieslowski.
Films bekeken : Choose me van Alan Rudolph. Het verwondert me nog steeds dat een film zoals Choose me, met zijn volwassen onderwerpen en lijzige toon mij als 13-jarige zo kon interesseren. Het blijft een mooie film, knappe dialogen en sets overgoten met typisch 80's neonlicht. Point in question:
The album of Martin Scorsese, een collectie korte films: The big shave, American boy en Italianamerican.
Static van Mark Romanek, dé revelatie van dit festival. De film werd in wereldwijde première getoond in aanwezigheid van acteur Keith Gordon, mét een heuze Q&A achteraf. Met knikkende knieëen, klamme handjes en een ongeloofelijke fobie om in het openbaar te spreken vroeg ik Gordon achteraf (in een overvolle zaal) of hij anekdotes had over het draaien van de film. Een onvergetelijk moment aangezien ik de acteur al kende uit films als Christine en Dressed to kill.
De synopsis (bron: IMDB) : A quirky, out-of-of place worker at a crucifix factory in the Bible Belt
invents a device he claims can show pictures of Heaven. Discouraged and
confused by the inability of those around him to see anything but a
screenful of static, he hijacks a bus of friendly
elderly people in order to get media attention for his invention. Met andere woorden een zeer originele, niet alledaagse art-house film.
Maart was altijd een fijne maand in de jaren 80, want er was niet alleen het BIFFF in Brussel maar ook zelfs een heus Antwerps filmfestival! "Hoe gowwe da schraaive?" Toen was er nog budget voor allerhande interessante culturele manifestaties, nu pompt Joke Str*ntvliege liever geld in Vlaanderen Muziekland, Kristof en Milc Inc. Maar dit is geen politieke blog, verre van, dus ik probeer me enigszins in te houden. We houden het gezellig...
Het waren de weken waarin Flodder de headlines haalde met een première in niet één of twee, maar alle drie de zalen van het Century center. Voor zo ver ik weet een unicum in de Antwerpse filmhistorie.
Volgens mij moet er niet veel meer verteld worden over de Flodders, buiten het feit dat het "3-sequels syndroom" hier weer van toepassing is (zie Crocodile Dundee). Door de sequels én een tv-reeks zoals vele franchises oneindig uitgemolken. Maar vrijwel niemand kan zeggen dat hij/zij Flodder nog nooit gezien heeft.
Een komedie van een heel ander slag was Lévy et Goliath van Gérard Oury. Alles wat ook maar voor komisch effect kon zorgen werd hier op een hoopje gesmeten : Hassidische Joden, karikaturale gangters, diamantsmokkel, drag queens, homoseksualiteit en magische cocaïne.
De setting van het eerste kwartier van de film is de diamantwijk van Antwerpen, dus zeker eens het bekijken waard, moest deze film niet zo verdomd moeilijk zijn om terug te vinden. Voor de rest, een geschifte slapstick-komedie die een beetje probeert de Rabbi Jacob van de jaren 80 te zijn. Rabbi Jacob + La cage aux folles om meer precies te zijn.
Toch liever deze film dan "L'assiciation des malfaiteurs" die in Cine Ambassades draaide. Een saaie draak die de harde zitjes van de zaal alleen maar nog onconfortabeler maakte.
Nog te bekijken : Where the river runs black, een soort van enfant sauvage verhaal blijkbaar...
Deze hadden jullie nog tegoed. Het kon toch niet dat ik in januari niet naar de Cinema was geweest.
En voor mij persoonlijk al meteen een van dé films van 1987: Alex Cox' Sid & Nancy.
Gary Oldman en Chloe Webb leveren een tour de force als het ultieme junkiekoppel. Ook al noemt John Lydon/Johnny Rotten deze film "The Peter Pan version of what really happened" is dit voor mij een film die "af" is. Van de mise-en-scène (Sid Vicious' versie van My Way uit "The great rock and roll swindle" wordt perfect gekopiëerd) tot de bijrollen (er wordt een uitermate koude en zakelijke Malcolm McLaren opgevoerd, true to life dus) tot de in de puntjes verzorgde soundtrack (niet alleen de songs zijn perfect gekozen, ook de instrumentale invulling). Dit is en blijft een van mijn favoriete films, niet alleen van de jaren 80, maar ook van eender welke periode.
Trivia (bron: Wikipedia) : Oldman lost weight to play the emaciated Vicious by eating nothing but
"steamed fish and lots of melon," but was briefly hospitalized when he
lost too much weight. Beverley also gave Oldman Vicious' own heavy metal
chain and padlock to wear in the film.
Voor een punk triple bill best te bekijken met "Suburbia" van Penelope Spheeris en "The filth and the fury" van Julien Temple.
Aangezien ik deze nacht vrijwel slapeloos heb doorgebracht mankeer ik even de mentale capaciteiten om een deftige aflevering te verwoorden. Ik heb wel ontdekt dat ik wél van januari 87 een AUB heb, en nog geen van de minste. Zal misschien iets voor morgen zijn.
Ik sprak vorige keer van een van mijn favoriete zalen, Cine Brabo, waar telkens weer films werden geprogrammeerd die volledig "mijne meug" waren. Na het zien van volgend filmpje (dank aan Patsofilm op YT, check zijn account, die is een must) bevind ik volledig terug in die donkerrode, bruine omgeving.
Wat me ineens te binnen schiet is dat er voor elke vertoning een en hetzelfde schilderij op het doek werd geprojecteerd, inderdaad een oud-Vlaamsch schilderij van Antwerpen gezien vanop Linkeroever.
Gelukkig zou het nog ettelijke jaren duren eer volgende nieuwsfeiten zich moesten voordoen. Pijnlijke zaak.
Blijkbaar ofwel een aantal weken geen A.U.B. gekocht óf gewoon niet naar de cinema geweest een hele maand. Aan de programmatie te zien zal het dat laatste wel zijn. Desalniettemin volgende films gezien:
"Dat's not a noif, Dat's a noif." Een scène die op menig schoolplein nagespeeld werd in die periode. Crocodile Dundee was in Amerika, naast "Top Gun" dé kaskraker van het jaar 1986*. Het "fish out of water"-gegeven dat enkele jaren voorheen zo populair bleek te zijn (met Beverly Hills Cop als belangrijkste voorbeeld) legde geen windeiren voor ol' leatherskin Paul Hogan. Wisten wij veel dat Hogan voorheen zo wat de Jacques Vermeire van de Australische tv-wereld was voor hij wereldwijde faam bereikte met Dundee. Spijtig genoeg lieten ze het niet bij één film en kakten ze nog twee minderwaardige sequels uit. De een al beschamender dan de andere. Hier bestaat een mooie Engelse uitdrukking :"They couldn't leave well enough alone."
* Gezien er meestal in die tijd een half jaar verliep eer een film bij ons uitkwam is Dundee een film die onder de Amerikaanse Box office van 1986 valt.
Wanted dead or alive, een harde actiefilm welke spijtig genoeg een neerwaartse tendens inzette voor de filmcarrière van Rutger Hauer. Hierna zouden alleen Blind fury, Split second en Buffy, The Vampire slayer nog in de cinemazalen gereleased worden. Vanaf midden jaren 90 werd zijn output steeds meer gericht op de dvd-markt. Een spijtige zaak want hij is en blijft een van de weinige Nederlandse acteurs die uberhaupt succes hadden in Hollywood. Maar goed, terug naar de film : Gene Simmons mag dan wel voor de zoveelste keer een bad guy spelen (zie ook Runaway met Tom Selleck) maar hij doet het elke keer zo overtuigend dat het niet verwonderlijk is dat hij getypecast werd.
Een van de slechtste films van 1986 (naast Miracles van enkele weken geleden) moet ongetwijfeld Haunted Honeymoon zijn van en met Gene Wilder. Persoonlijk kan ik Gene Wilder enkel in kleine dosissen verdragen of hij moest gepaard zijn met de immer genietbare Richard Pryor (zie de veel amusantere See no evil, hear no evil). Ook heb ik niks tegen OTT humor, maar HH is zo pijnlijk ongrappig dat ik meermaals geneigd was het af te bollen.
Cine Brabo bewijst andermaal een van mijn favoriete filmzalen te zijn door het lichtjes fantastische Labyrinth te programmeren. Een van mijn allereerste crushes was dan ook meteen een feit, Jennifer Connelly in blue Jeans. Still does it to me, even at my age. Maar goed, de film! Labyrinth is een van Jim "The Muppets" Henson's strafste films, indien mogelijk nóg beter dan The Dark Crystal en dit is volgens mij te wijten aan het feit dat je hier twee (drie als je de baby meetelt) menselijke personages hebt die je meesleuren in Henson's wonderbaarlijke fantasiewereld. David Bowie is een staaltje van perfecte casting geweest als de koning der Goblins, hoewel zijn outfits bij momenten wel de aandacht afleiden, zeker bij het vrouwelijke publiek if you catch my drift. One word : codpiece.
Er valt nog ontieglijk veel te vertellen over dit kleine meesterwerkje dus is het weeral een dikke meevaller dat de "Making of"-docu integraal op YT staat.
Bowie werkte met Trevor Jones aan de superbe Soundtrack, een vinyl die ik grijs heb gedraaid in 1986.
Wat een week, wat een week! Na de droogte van vorige A.U.B.'s is dit meteen volop feest.
Ruthless people is een niet onaardige komedie van de Zucker brothers en Jim Abrahams, de mensen achter o.a. de The Naked gun serie, Top secret en de Hot Shots films. Niet onaardig omdat deze film het niveau van die comedy classics zeker niet haalt, want hier speelt het verhaal een grote rol itt de non stop grappen-barrage van die anderen. Desalniettemin wordt er wel compleet over the top geacteerd door de straffe cast onder leiding van Bette Midler en Danny de Vito. Met ook Judge Reinhold (wat is daar ooit van geworden trouwens?), Helen Slater en Bill Pullman.
The name of the Rose ("Zje neim of za Rowsh", zoals Sean Connery het zou uitspreken) is van een heel ander kaliber natuurlijk. Een klassieker gebaseerd op de wereldwijde bestseller van Umberto Eco waarin Connery met behulp van een zeer jonge Christian Slater onderzoek verrichten naar een reeks bizarre moorden in een Benedictijns klooster. Ergens kan men de indruk niet onderdrukken dat dit een "Indiana Jones sr. in the Middle ages" is en ondanks het feit dat Ome Sean niet de minste moeite doet om zijn Schots accent in te dijken blijft dit een onwaarschijnlijk knappe film. Een absolute must voor elke filmliefhebber.
Een van mijn all time favorites (toevalliglijk zijn er twee deze week) is nog steeds de buddy-cop film Running Scared van Peter "2010" Hyams. Zeker niet te verwarren met het Paul Walker vehikel uit 2006, is dit de film die gepromoot werd door de Michael McDonald-hit "Sweet freedom". Comedy-gigant Billy Crystal en tapdans-legende Gregory Hines hebben schitterende chemie in deze genietbare actie-komedie.
Nog een absolute favoriet, en dit heeft waarschijnlijk meer te maken met het feit dat ik 'm op de juiste leeftijd ontdekte, is de allesbehalve gelauwerde Howard the Duck van William Huyck. Deze film wordt door het merendeel van de filmcritici bestempeld als een van de slechtste films ooit gemaakt en op bepaalde vlakken kan ik hen volledig begrijpen. Er is gewoon geen doelpubliek voor dit ding, plus het feit dat dit een van de duurste miscalculaties ooit was voor producer George Lucas. Maar als 12-jarige had Howard voor mij gewoon een wow-factor. Even de positieve punten? Lea Thompson + Tim Robbins + Jeffrey Jones + Lea Thompson in een zeer luchtig nachtgewaad + sci-fi + te gekke sfx + Lea Thompsons all girl rockband + een geniale soundtrack van Thomas Dolby = voor mij een "win".
De volledige film. Alstublief!
Films nog te zien : "Water" met Michael Caine en "Ginger e Fred" met Mastroianni...
Twee films welke ik zéker eens ergens op de kop zou moeten tikken: Black Mic Mac en Round Midnight. Ik kan meniet inbeelden dat een film als Black Mic Mac in dit politiek "klimaat" een grote release zou krijgen.
De synopsis (van op Cinema.nl) : Op het hoofdbureau werkt Michel Le
Gorgues als functionaris op de afdeling beveiliging en preventie op het
gebied van gezondheid. Hij heeft besloten het tehuis waar Afrikaanse
werknemers verblijven te laten slopen op basis van onbewoonbaarheid. Hij
is van plan deze mensen gewoonweg op straat te zetten. De raadsman van
het tehuis besluit zijn toevlucht te nemen tot het ultieme wapen tegen
gevaar… hij besluit een bezwering uit te spreken over Le Gorgues, zodat
hij terug zal komen op zijn beslissing.
In deze tijd zou het verhaaltje als politiek incorrect bestempeld worden (zeker als je de trailer erbij haalt), maar gelukkig weet ik uitondervinding dat als er één type buitenlander een gezond gevoel voor zelfspot heeft, het de neger/zwarte/donkere Afrikaan is.
Isaach de Bankolé in een van zijn eerste rollen neem ik aan. De man heeft er inmiddels een zeer bewonderenswaardige carrière opzitten. Een van de grote acteurs in zijn "type".
Ook Round Midnight is een film waarover ik indertijd veel over opving, maar aangezien Jazz me helemaal niets zei op die leeftijd, heb ik deze links gelaten.
In plaats van de absoluut afschuwelijke Miracles (Jim Kouf) had ik beter Mic Mac gekozen, maar de sterrencast van Tom Conti, Terri Garr, Paul Rodriguez en Christopher "Doc" Lloyd spraken me in zulke mate aan dat de film mijns insziens absoluut niet slecht kon zijn. I was wrong. Ik kan me geen enkele film bedenken waarbij ik zo dikwijls op mijn Swatch moest kijken. Flauw, flauwer dan een rijstkoek.
Slechte softsex is zo mogelijk nóg irritanter dan slechte comedy. In Vendôme werd "Le diable au corps" gedraaid, een film die de carrière van starlet Marushka Detmers startte alsook meteen verwoestte. Nog voor The brown bunny was dit een film waarin ongesimuleerde orale sex de main selling point was. Ook meteen een van de weinige films die verboden onder de 18 jaar was gekwoteerd. Dus niet in 1986 gezien welteverstaan.
Net gelezen dat de grote (kleine) Bob Hoskins aan Parkinson lijdt.
En toeval wil dat in deze week het knappe Mona Lisa voorkomt.
Mona Lisa - Neil Jordan
Overladen met awards en meer dan terecht is dit een klein meesterwerkje van Neil "Interview with a vampire" Jordan. Bob Hoskins won een BAFTA voor zijn rol als naïeve chauffeur die exotische prostituee Cathy Tyson naar haar afspraken rijdt. Ook een zeer knappe rol voor Michael Caine als onbetrouwbare pooier. Het ter ziele gegane productiehuis Handmade Films heeft in de jaren 80 een niet te onderschatten output gehad : Withnail and I, Track 29, Time bandits,...
Voor meer info hierover :http://en.wikipedia.org/wiki/HandMade_Films
In Ciné Astra (Carnotstraat) werd de eerste Police Academy nog eens van onder het stof gehaald. Om bezoekers warm te maken voor deze rerun vroegen ze zelfs een gereduceerd tarief, 150 fr. ipv 180fr!
8 million ways to die - Hal Ashby
Crimineel ondergewaardeerde film die nog steeds op een degelijke DVD-release wacht. Met Andy Garcia als gluiperige bad guy en Jeff Bridges als flik die zijn alcoholverslaving maar niet onder controle krijgt. Om een of andere reden werd deze film door de critici verguisd, maar persoonlijk vind ik dit een ontdekking waard. Als je m kunt vinden tenminste, ik bezit een ex rental VHS, maar een opgekuiste DVD-versie is meer dan welkom.
Ciné Brabo, mijn vaste stek voor de nieuwste horror-releases screent de eerste Nightmare on Elm street. Maar als ik me goed herinner heb ik deze pas gezien bij zijn rental release.
Twee redelijk magere weken na elkaar. Daarom dubbele blog vandaag.
Legal Eagles - Ivan Reitman
Robert Redford probeerde na het succes van Out of Afrika zijn leading man-status te handhaven door deze rechtbank-thriller van Ivan "Ghostbusters" Reitman. Dit lukte maar half omdat hij de spotlight moest delen met een andere grote ster van die periode nl. Debra Winger. Daryl Hannah kreeg dan weer de gelegenheid de weirdo in zich los te laten en sloeg daar volledig in. Ook met Terence Stamp, die in die periode tevergeefs de Superman-vloek van zich af te schudden.
Legal Eagles kon ook zorgen voor een leuk hitje voor Rod Stewart.
In Brabo kon ik dan weer gaan kijken naar de remake van Invaders from Mars (Tobe Hooper)
Een uitermate leuke sci-fi horrorfilm voor het jongere publiek, in de trant van Explorers, Flight of the navigator en consoorten. Een variant op Invasion of the Body Snatchers, maar dan veel minder beangstigend. Relatief low budget en toch een van de paradepaardjes van Cannon dat jaar.
De volledige film (jawel!) valt weer op YT te bekijken :
De nieuwe Stallone werd zo hard gepromoot dat deze in BEIDE Metro-zalen werd geprogrammeerd. Uiteindelijk pas op VHS kunnen bekijken en ondanks dat het pure pulp is, erg genietbaar.
"You're the disease, and I'm the cure..."
Heerlijk toch... Pure pulp in the mainstream 80's.
Een van dé films van 1986 is/was ongetwijfeld James Cameron's Aliens. Als ik één overduidelijke herinnering heb aan zaal Ciné Sinjoor, dan ik het déze film wel. Ooit hoop ik foto's van de zaal zelf nog op de kop te tikken want Sinjoor, née Pathé, was een uitermate prachtig ingericht gebouw als ik me herinner.
Hetgene me nog het meest is bijgebleven van deze film is dat 1) het me verwonderde dat zulk een bij momenten gruwelijke en spannende film KT was en 2) ik naar alle waarschijnlijkheid door deze onhoudbare spanning, sporen van mijn vingentoppen op de leuningen van de cinemastoel heb achtergelaten.
Een zéér uitgebreide "Making of" van deze klassieker is op YT te vinden :
Voor de rest geen films gezien, hoewel ik bij het bekijken van de programmatie toch enkele titels vind die ik dringend eens moet opzoeken:
Baby, Secret of the lost legend
Hoewel de animatronics er zeker naar huidige maatstaven extreem clunky uitzien.
Murphy's Law
Met de onkraakbare Charles Bronson. Blijkbaar een film uit de Cannon-stal.
Car trouble
Met Julie Walters. Om reden van nochthans zéér tamme sexuele scènes KNT.
Tijd genoeg tegenwoordig, dus bonus voor de lezers van deze blog. Alletwee de lezers...
Op zich niet veel verandering tegenover de voorgaande week, buiten
The Band of the Hand - Michael Mann (Producer)
Michael Mann heeft mijns insziens in de loop der jaren een zeer interessant oeuvre uitgebouwd: Manhunter (de eerste verfilming van het Red Dragon-verhaal in de Hannibal lecter trilogie), Heat, Collateral en niet te vergeten de enorm populaire serie Miami Vice. Voor "The Band of the Hand" liet hij de taak van het regisseren over aan Paul Michael Glaser, Sergeant Starsky van de Miami Vice van de jaren '70, Starsky & Hutch. Maar de Mann-touch is in elke frame te voelen: de setting van de moerassige Everglades, de muziek en de typische 80's outfits. Niet slecht, maar je voelt inderdaad aan dat het hier om een mislukte Pilot van een tv-reeks gaat (bron: IMDB)
Niet veel beeldmateriaal te vinden buiten deze clip met een jonge Lauren Holly én een pré-Hedwig
John Cameron Mitchell. En natuurlijk niet te vergeten Miami Vice regular Martin Ferrero als de shopkeeper.
F/X Murder by illusion - Robert Mandel
Vroeger nog af en toe op tv te bekijken, maar blijkbaar verkiezen de zenders het om voor de miljoenste keer Bad Boys of Runaway bride uit te zenden. Een van de betere actiefilms van die periode, met Bryan "Cocktail" Brown en Brian "Belly of an architect" Dennehy.
Bijkomstige aantekeningen :
- About last night met Rob Lowe en Demi Moore was een strikte KNT. Sex niet, geweld wel, go figure.
Nochthans een zeer onschuldig filmpje en zeker naar huidige maatstaven.
- In Ciné Savoy draaiden ze overdag Assepoester en 's avonds Under the Cherry moon. Heerlijke tegenstelling.
Ciné Rex stond inderdaad bekend voor zijn blockbusters : Jewel of the Nile, Police Academy en nu deze.
Top Gun - Tony Scott
Hier werkte Scott nog niet op mijn zenuwen met zijn shaky gebruik van de camera. Dit begon pas bij True Romance, waar hij door zijn vage beelden en snelle cuts mijns insziens een zeer entertainende film verknoeide. Maar goed, Top Gun staat nog steeds in de geschiedenisboeken als een van de grootste en populairste 80's films aller tijden. En terecht want het is een pakketje van alles wat de Amerikaanse film in die periode wou en kon leveren : een afgeborstelde cast, een verhaal waar de gung-ho mentaliteit hoogtij viert en een soundtrack die verkocht als zoete broodjes (cf. Footloose, Purple Rain,...).
Over de storyline van Top Gun had filmgeek Quentin Tarantino trouwens een hilarische skit :
Pirates - Roman Polanski
Cannon + Roman Polanski + Piraten = Ugh. Ettelijke jaren voor Renny Harlin's met Cutthroat Island de piratenfilm nieuw leven probeerde in te blazen waagde Polanski zich aan een piratenverhaal en sloeg de bal mis. Als mijn geheugen mij wil dienen vond ik deze uitermate saai en rommelig en kon spijtig genoeg de knappe acteerprestatie van levende legende Walther Matthau, noch de uitermate smakelijke verschijning van Charlotte Lewis deze film niet boven water houden.
Down and out in Beverly hills - Paul Mazursky
Nick Nolte, Bette Midler, Richard Dreyfuss, Elisabeth Peña, een heerlijke cast en een crimineel ondergewaardeerde film. Deze remake van "Boudu sauvé des eaux" gaat over een typisch 80's yuppiekoppel in Los Angeles die hun leven veranderd zien door de inmenging van een suicidale dakloze. Fijne soundtrack trouwens, met werk van ex-The Police drummer Stewart Copeland.
De volledige film kan hier bekeken worden (I <3 Youtube sometimes):
Films die ik spijtig genoeg gemist heb en tot hiertoe nog steeds niet heb gezien :
Secret admirer van David Greenwalt. Blijkbaar in zijn volledigheid hier te bekijken :
en P.O.W. the escape/Behind enemy lines : http://www.youtube.com/watch?v=1IiBvIphz2I
