Nog heel even geduld, svp.

Toch straf dat deze blog de afgelopen week, tijdens de "intermission" waarin mijn pc door een of ander virus werd getroffen, nog nooit zoveel bezoekers tegelijk heeft gehad. Lezers, laat gerust een bericht achter, ik heb inmiddels de instellingen voor het posten van replies in orde gebracht.

Ik zit in het midden van een verhuis, dus op een volwaardige blog-entry is het nog even wachten. Maar aangezien ik het vorige keer had over de Diamond Awards post ik dit volgende heel snel. Weet alleen niet zeker of het 1988 of 1989 was. al wat ik weet is dat het dak er af ging toen Bros op voorgenoemd event speelde. Ik heb dat nog wel ergens op VHS staan, nu ik er aan denk...

Pauze

PC is in de shop. Compleet om zeep wegens een of ander zwaar virus. En ik die dan nog zo voorzichtig is...

Tune in binnen een tweetal weken voor een nieuwe blog-entry.

I leave you with this...

Februari 1988

 

De week van de middelmatige komedies. Mediokere komedie n°1: Stakeout met Richard Dreyfuss, Emilio Estevez, Madeleine Stowe en Aidan Quinn. Synopsis : Dreyfuss en Estevez zijn flikken die de vriendin van een ontsnapte crimineel moeten bespieden, Dreyfuss wordt verliefd op de vriendin, bandiet komt thuis, ambras, arrest, einde. So far, so cliché. Estevez heeft me nooit 100% kunnen overtuigen als acteur, zijn stem draagt niet en zijn houding is te houterig. Hier wordt hij zonder enige moeite upstaged (is "overtroefd" hier een adekwate vertaling voor?) door Dreyfuss. De volledige film werd in zeer goeie kwaliteit, zowel audio als video, op YT gepost. N.B.: Zes jaar later werd de totaal onnodige sequel "Another stakeout" uitgebracht waarin de immer irritante Rosie O'Donnell het flikkenteam mocht vervoegen. The horror...

Mediokere komedie n°2 : Nadine met Jeff Bridges en Kim Basinger. Je zou denken dat het samenbrengen van deze twee goeduitziende en getalenteerde acteurs, die trouwens een natuurlijke chemie hebben zoals blijkt uit onderstaand filmpje, vonken zou geven maar hun personages in deze film zijn zo uitermate dom dat het moeilijk is om sympathie op te brengen. Een typisch Amerikaanse screwball-komedie bevolkt met typisch Texaanse, ergo simpele, personages. 

No way out in Ciné Rex was een meer dan degelijke thriller. Knap geschreven, uitermate spannend en met zeer overtuigende vertolkingen van Gene Hackman, Sean Young en zelfs van Kevin Costner. Nu nog altijd de moeite om nog eens op te diepen. Ware het niet dat deze film in onze contreien nergens op dvd te vinden is...

Dé thrillride voor een 13-jarige knaap was ongetwijfeld The lost boys. Actie, humor, vampieren, een streepje gore en een kickass soundtrack. Meer moet dat niet zijn. Niet in Vendôme bekeken, eerder in Calypso.

Pure 80's gold...

1988 met vliegende start

1988 zou niet alleen een goed jaar worden voor het bioscoopbezoek in Antwerpen, het zou ook de eerste keer zijn dat ik het Festival van de Fantastische film in Brussel bezocht. Een traditie die tot heden zelfs, jaarlijks terug zou keren. Of deze traditie na de editie van 2012 nog in ere zal worden gehouden is een grote vraag aangezien het festival, zoals vele culturele organisaties tegenwoordig, te kampen heeft met de financiële crisis. Dit vertaalt zich niet alleen in overdreven hoge prijzen voor tickets en consumpties, zeker in vergelijking met de jaren daarvoor, maar ook in minder grote namen invitégewijs. Met uitzondering in 2011, toen genre-icoon John Landis was overgevlogen om niet alleen zijn "Burke and Hare" te promoten maar ook om als "Ridder in de Orde van de Raaf" benoemd te worden. Een gebeurtenis die me een aantal zeer geslaagde foto's opleverde. Doch dit terzijde.

Let's start the review, shall we?

Na een volledig jaar "A room with a view" op de affiche te hebben gehad werd het filmbezoekend publiek opnieuw opgezadeld met een Merchant -Ivory produkt in de vorm van "Maurice". Deze keer eens niet over smachtende deernes in veel te strakke corsetten, maar over een delikater onderwerp nl. de "herenliefde". Hugh Grant die hijgerig wordt bij het bekijken van James Wilby's bod? I think I'll pass...

De late jaren 80 waren topjaren voor Mickey Rourke. Zijn "lucky streak" zou ongeveer duren tot de cult classic "Harley Davidson and the Marlboro Man". Tussen "Homeboy" en "Barfly" maakte hij "A prayer for the dying". Hierin speelt hij een IRA-activist die per ongeluk bij een aanslag een volle schoolbus opblaast. Hij vlucht naar Londen en om uit handen van de IRA te blijven biedt een locale gangsterbaas de nodige hulp, maar voor een zware prijs. Een absolute topcast met o.a. Bob Hoskins, Liam Neeson en een bikkelharde Alan Bates als de London mob boss. Het is altijd een gok om een Amerikaan een Schotse tongval te doen gebruiken, maar Rourke kwijt zich met verve van de taak. De volledige film werd net vorige maand op YT gepost.

"Dragnet" werd door de redactie van de A.U.B. omgedoopt tot "De inpikkers". Heerlijk. Ik was deze film in augustus van het jaar daarvoor reeds in Miami gaan bekijken tijdens mijn vakantie in Florida. Dit zou mijn eerste en enige bezoek worden aan de U.S. en ik moest en zou een echte Amerikaanse cinemazaal van de binnenkant gezien hebben. Het cliché van luidruchtige audience participation is zeker niet uit de lucht gegrepen, noch het cliché dat de meest verbale cinemabezoekers de African Americans zijn. Een ervaring.
De film is okee, zij het vrij idioot, maar ik heb de indruk dat men met enige voorkennis van de teevee-reeks hier nog meer uit haalt. Tom Hanks en Dan Aykroyd zijn echter perfect gecast. 

Idioot genoeg?

Scholen vol onhandelbare jeugd is iets waar bij ons pas de laatste jaren vaker over gepraat wordt. In 1987 was dit in Amerika reeds meer de regel dan de uitzondering als men films als Class of 1984 en The Principal moest geloven. Metro II gaf de mogelijkheid deze problematiek up close en personal mee te maken. Ook met Louis Gossett Jr. Volledige film terug te vinden op YT. 

Niet gezien en best wel interessant, Maladie d'amour met de extreem appetijtelijke Nastassia Kinski.

Think about the future...

Dikke blogentry komt eraan, maar first thing's first : jobhunting. Bestond Excelsior nog maar... :-(

December 1987

Een van mijn eerste ervaringen met art-house cinema pur sang was met Peter Greenaway's The belly of an architect. Half gefascineerd, half verveeld zat ik in de kleine zaal van Odeon 3 te kijken naar iets wat half bevreemdend, half realistisch werd voorgesteld. En dit zou dan nog een van Greenaway's minst Brechtiaanse werkjes zijn, kwam ik later te weten. Aangezien het hoofdpersonage een man van middelbare leeftijd was, met al zijn midlife-kwaaltjes en zorgen, was er weinig voor me om mee te vereenzelvigen. Toen ik de film een aantal maanden geleden herbekeek op dvd zag ik de film in een heel ander licht. Toch vond ik 25 jaar geleden al dat er zoveel (zij het onsubtiele) symboliek en cinematografische vondsten in de film zaten, dat ik me meteen voornam om meer van deze fascinerende regisseur op te zoeken. Twee jaar later zou Greenaway volledig doorbreken met het gruwelijk mooie "The cook the thief his wife & her lover", een film waarna je, net als Pasolini's Salo, niet meer dezelfde bent. The belly... heeft ook een heel mooie en sinds een aantal jaar zeer herkenbare soundtrack van de hand van onze eigenste Wim Mertens.

In de zaal ernaast werd John Schlesinger's The Believers gedraaid, een degelijke voodoo-thriller met Martin Sheen en Helen Shaver. Hetgene wat me nog het meeste is bijgebleven uit deze film is de misselijkmakende scène waarin een leger spinnen uit een puist op Shaver's gezicht komen kruipen. Enough said, zeker? De volledige film is in goeie kwaliteit op YT te vinden.

Niemand minder dan blue-eyed pretty boy en legendarische action hero Terence Hill kwam Antwerpen een bezoekje brengen naar aanleiding van de release van (They call me) Renegade. De avant première hiervan ging door in Ciné Sinjoor en Patsofilm heeft de beelden :

Nog een van mijn persoonlijke favorieten uit het jaar 1987 is James Toback's The pick-up artist, met een piepjonge Robert Downey Jr en een als zuiplap getypecaste Dennis Hopper. Downey Jr speelt hierin een personage waar ik me meteen mee verwant voelde nl. de charmante en belezen versierder Jack Jericho. *ahum* Een frisse, vlotte film vol spitse dialogen en originele witzen.

Last, maar zeker niet least, is Joe "Gremlins" Dante's Innerspace, een film die volgens mij totaal onterecht nergens als classic wordt beschouwd. Een echte "rollercoaster of a movie" met een sterrencast van jewelste (althans in de 80's): Dennis Quaid, Meg Ryan, Martin Short,  Kevin Mc Carthy en Robert Picardo. Het idee voor Innerspace is eigenlijk gebaseerd op de 60's avonturenfilm Fantastic Voyage (een team wetenschappers wordt tot microscopische grootte verkleind en in een menselijk lichaam geïnjecteerd) maar deze keer met het humorniveau op 11 en dit is vooral te wijten aan professionele bekkentrekker Martin Short.

Mid november 1987 & een vergeten evenement

Bla bla bla, cryptische titel, bla bla bla, de scan hangt scheef. Humour me...

Een vergeten evenement, inderdaad. Herinnert u zich de Diamond awards in het Sportpaleis? Een jaarlijks muziekfestival waar redelijk grote sterren hun hits van het moment kwamen promoten door middel van het ontaxerende medium playback. Dat zag er ongeveer zo uit :

Nu werd er die week in November aansluitend een muziekfilmfestivalletje van 4 dagen georganiseerd en dit ging door in de prestigieuze Ciné Rex. Door Gazet van Antwerpen had ik toch geen vrijkaarten voor de opening gewonnen zeker? Aangezien ons ma door de reeks North and South heftige fan was geworden van Patrick Swayze had ik haar meegenomen naar de avant-première van Dirty Dancing. Er werd ook met veel luister aangekondigd dat een van de acteurs uit de film speciaal voor de AP was afgezakt naar België. Groot was ma's teleurstelling toen niet Patrick Swayze, maar Cynthia Rhodes het podium opstapte. Ik vond dat allemaal nog niet zo erg. Sinds het ultracoole, maar in retrospect slecht gedateerde Runaway was ik redelijk fan van haar geworden. Ik herinner me dat er na de film een oorverdovend applaus volgde en Rhodes uit dank een reprise nam op het podium.

Twee van mijn favoriete films van de jaren 80 zagen hun release die week nl. John Hughes' Some kind of Wonderful en Wayne Wang's Slam dance. Beiden typisch eighties en beiden met een onvergetelijke en unieke soundtrack. Welke ik natuurlijk met de rest van het wekelijkse zakgeld meteen na de screening aanschafte in OPUS 1. Heel toevallig zijn dit allebei ook films die ik niet in het Rex concern ben gaan bekijken (Slam dance zou daar zelfs geen release krijgen), maar in het nabije Calypso-complex. Meer info over die zalen neem ik een van de volgende posts wel onder handen.

Some kind of wonderful is een typische John Hughes coming-of-age film met Eric Stolz, Lea Thompson, Mary Stuart Masterson en Craig Sheffer. Synopsis uit Wiki : "Keith (Eric Stoltz) is al zijn hele jeugd bevriend met jongensachtige Watts (Mary Stuart Masterson). Als hij verliefd wordt op de populaire Amanda Jones, beginnen de problemen." Hier wordt het niet onbelangrijke gegeven vergeten dat Keith van de "wrong side of the tracks" is en Amanda Jones een rijkeluisdochter. Een traditionele lovestory met andere woorden, maar het is de soundtrack en de onvergetelijke acteerprestaties die de film maken. John Hughes maakte andermaal zijn naam waar als niet te overziene regisseur met een kien oor voor contemporaire muziek. De volledige film is te vinden op YT...

Wayne Wang's Slam dance was van een totaal andere orde: een rokerige, artsy, Hitchcockiaanse film noir met Tom "Amadeus" Hulce, Mary Elizabeth Mastrantonio en niemand minder dan "Prince Charming" Adam Ant. Striptekenaar Charles Drood wordt ten onrechte beschuldigd van de moord op zijn minnares tevens call girl voor hooggeplaatste heerschappen, gespeeld door een oogverblindende Virginia Madsen. Hij ontdekt een web van corruptie en kan zelfs zijn beste vriend niet meer vertrouwen aangezien deze Drood's vrouw shtuppt. Mitchell Froom, de ex eega van Suzanne Vega stond in voor de geniale soundtrack.

Crawlspace heeft het niet lang uitgehouden in Ciné Brabo. De kapriolen van Kinski werden na amper een week afgevoerd en vervangen door Bloody Bird/Stage Fright/Aquarius/Deliria van Italiaanse Giallo-meester Michele Soavi. Ik heb tijdens mijn tienerjaren een zwak gehad voor dit genre en heb regisseurs als Argento, Bava en Soavi op handen gedragen. De jaren van verstand hebben me doen inzien dat hun films, met uitzondering van de totaal van de pot gerukte Demons 1 en 2, over het algemeen verschikkelijk saai zijn. Camerawerk, kleur- en lichtgebruik zijn dikwijls zeer puik in Giallo's, maar barslechte dubbing, repetitieve verhaallijnen en unaniem desastreuze acteerprestaties maken het dikwijls een moeilijke zitting.

Nog even meegeven dat in Ciné Rex The last Emperor in première was gegaan (zie middenluik AUB) en dat op het kanaal van Patsofilm hiervan de reportage te vinden is. Ik vraag me nu bij het bekijken van dit filmpje wel af, dat als men Joan Chen en John Lone uitnodigt om deze film te komen promoten, hebben die nu écht zin om Chinees te gaan eten?

En wat is dat toch met die snorren in de jaren '80? Wie is er in godsnaam met die trend begonnen? Ludo Coeck? Of is dat allemaal nog een uitlopertje van de harige jaren '70?

November 1987

Vechtend tegen een migraine probeer ik er toch een review uit te persen vandaag, kwestie van mijn immer groeiende lezerspopulatie (waarvoor dank, maar laat gerust een comment achter of een request) niet in de kou te laten staan.

What's new? Of meer bepaald "what's old?" aangezien zowel "Zhe neim of zhe rowsh" als "A room with a view" nog steeds op de affiche staan na bijna een volledig jaar.
"A room with a view" heb ik nooit opgezocht omdat bij mij "Merchant-Ivory" gelijk staat met "chick flicks for women craving posh unavailable men". All frilly focks and shy smiles... Niet echt mannenvoer dus.

Wat was er wel nieuw? Stanley Kubrick's Full metal jacket. Na Platoon was er een heuse boom in het Vietnamfilm genre, maar geen enkele kon na 1987 eigenlijk tippen aan Kubrick's meesterwerk. Na Goodmorning Vietnam, Hamburger Hill en ettelijke straight to video-producten zou het genre druppelsgewijs uitsterven en enkel af en toe nog als uitvalsbasis voor een film gebruikt worden. Rauw, gewelddadig en met een gigantische scope welke we gewend waren van de meester bouwde Kubrick zijn ultieme Vietnamfilm. Meer info over het tot stand komen van FMJ hier : http://en.wikipedia.org/wiki/Full_Metal_Jacket

 En hier :

Ciné Brabo verwende de horrorfilmfanaat weer met een vies stukje B-film nl. Crawlspace uit de Empire-stal. Klaus Kinski, de immer geschikte smoel voor dit soort films zou hierin een van zijn laatste rollen spelen als ondergedoken Nazi-beul die een onopvallend hotelletje uitbaat en zijn kicks krijgt van het bespieden van zijn huurders. Jawel, vanuit de "crawlspace", de ventilatorschacht die op elke van zijn kamers uitgeeft. Lekker groezelig, maar spijtig genoeg vrijwel onvindbaar op DVD. Gelukkig staat bij mij de ex rental VHS in de kast te pronken...

Softsex time! Cours Privé gaat over een jonge lerares, Jeanne Kern (de naam wordt zoveel gezegd in de film dat het op den duur een mantra wordt) die door een onbekende afgeperst wordt met bezwarende foto's waarop ze "en flagrande délit" van een orgietje geniet. De echte naaktheid wordt voor het allerlaatst gehouden, maar en heerst tijdens de hele film zo een bewust ingehouden erotiek, dat het best wel geslaagde effort kan genoemd worden.
 

Now if you'll excuse me, it's Dafalgan time!