Vriendenblog "Antwerpen Kinemastad"

http://cinantwerp.wordpress.com/2012/12/17/film-kijken-in-het-century-center-brabo-tijl-en-wapper/

Zonet een prachtig stuk gelezen over de BTW-zalen (Brabo, Tijl en Wapper). Hier wordt de hele historiek rond deze drievuldigheid gedetailleerd uit de doeken gedaan. Een must-read voor alle fans, waaronder yours truly. Nice work!

Special edition - augustus 1988

Fantastisch beeldmateriaal, toch? Als ik me niet vergis was het toen 180fr voor een kaartje en 5fr per film, omgerekend dus een slordige 5€ om een hele dag film te zien. Nu betaal je minstens 9€ om in een steriele, onpersoonlijke omgeving film te bekijken. En de rest! Geef mij dan maar de harde, koude, houten stoeltjes van Cine Ambassades voor 120 of 150fr, waarvan je na 5 minuten al restless leg syndroom krijgt.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik veel meer genoten had van de edities '86 en '87 van de Dag van de film en dit is vooral te wijten aan de filmkeuze. Volgens mij had ik de enige twee komedies uitgekozen die totaal ongrappig waren nl. Amazon women at the moon (John Landis' poging om het succes van Kentucky Fried movie over te doen) en The couch trip (Dan Ayckroyd + Walther Matthau + Charles Grodin = painfully unfunny). Ik heb trouwens nooit ingezien waarom Dan Ayckroyd als grappig zou worden bestempeld. The dude's just TOO American. Zie ook Doctor Detroit.

Om terug te komen op Amazon women, op zich vind ik John Landis een extreem entertainende kerel. Een aantal maanden geleden was er op ARTE een docu waarin Landis met Terry Gilliam een avond rondtrekt door Londen. I can listen to this dude talk for hours... Hieronder deel een.

Landis' films zijn afwisselend zeer geslaagd en zeer, zeer slecht in mijn opinie. Succesvolle classics als Coming to America, Spies like us en American werewolf in London worden afgewisseld met gruwelijkheden zoals eerder genoemde KFM, Amazon women, Beverly hills cop 3 en Blues brothers 2000. Om een ideetje te hebben van hoe ongrappig AW is, hier de trailer. And this is only the tip of the iceberg.

Is in Los Angeles de oorlog tussen Bloods en Crips nog steeds gaande, eigenlijk? In 1988 waren deze veelbesproken gang-wars het onderwerp van Colors, een film van Dennis Hopper met o.a. Robert Duvall, Sean Penn, Don Cheadle en Damon Wayans. Hierin wordt rookie cop Penn onder de hoede genomen door oude rot in het vak Duvall. Duvall is maar enkele dagen verwijderd van zijn pensioen, met alle voorspelbare gevolgen vandien. Hopper weet hoe hij L.A. in beeld moet brengen en haalt zeer overtuigende prestaties uit zijn hoofdacteurs. Ook een zeer knappe soundtrack met hip-hop tracks van o.a. Ice-T en Salt 'n Pepa. Volledige film op YT te vinden.

Voor meer info over de Bloods : http://nl.wikipedia.org/wiki/Bloods
Over de Crips : http://nl.wikipedia.org/wiki/Crips
Meer noemenswaardige films over de bende-oorlogen in L.A. : Boyz n the hood, Blood in blood out, Menace II society, South central, ...

Nooit geweten dat Honneponnetje met Nada Van Nie een Cannon-product was. Verklaart veel want dit is een naïef soft-seks gedoe waar de exploitation van afdruipt. Niet gezien, maar aangezien ik een zwak heb voor slechte Hollandse films (cf. Donna Donna) wil ik deze best wel eens opdiepen! Op YT is er alleen een trailer in slechte kwaliteit te vinden. Maar ik denk dat dit wel een duidelijk beeld schept van de film.

Poltergeist 3 vind ik nog steeds een ondergewaardeerde sequel. Een goeie cast, knappe visuele vondsten en oerdegelijke regie. Roger Corman zei ooit dat een goeie horrorfilm een rollercoaster-ride moet zijn en Poltergeist 3 is dit zonder meer. Voor logica moet je hier niet zijn, maar dit is niet de bedoeling natuurlijk.

Summer's here!

Bon, een paar weken later en een galblaas minder. I kid you not, bij het schrijven hiervan plakt er nog steeds hardnekkige ontsmettingsvloeistof op diverse plaatsen aan mijn lijf. Niet dat ik zo corpulent ben dat ik er met de gemiddelde washand en zeep niet bijkan, maar damn, dat goedje is er moeilijk af te krijgen! Doing fine though, een serieus geluk dat ik in een ongelooflijk goei hospitaal terecht ben gekomen. But I digress...

In tegenstelling tot hoe het er op het moment hierbuiten aan toegaat zijn we op de blog beland in de mooie, hete zomer van 1988. "Don't worry, be happy" was een grote hit die zomer en er is geen toepasselijker nummer te bedenken welke deze periode kan typeren. Althans voor mij toch.

Throw momma from the train ging in première in Ciné Rex, een film van en met Danny De Vito, Billy Crystal en Anne Ramsay. Een geslaagde boulevardkomedie waarin zowel Crystal als De Vito iemand dood willen, de een wil zijn irritante ex-vrouw uit de weg en de ander zijn dominerende moeder. Een en al gaat, zoals verwacht mis, als die laatste maar niet de pijp uit wilt. Knappe regie van De Vito, bijtende humor en uitstekende acteerprestaties. Een van de grappigste momenten uit de film :

Inmiddels Wall Street proberen te bekijken. Na een half uur opgegeven aangezien ik er de ballen van verstond. Hoe kan dit in vredesnaam een interessante film zijn voor mensen zoals ik, die nul de botten weten van stocks and bonds, aandelen, de koers en heel den bataclan?

"Blue Jean cop/Shakedown" was een film waarvan ik bij de eerste minuten wist dat het wél mijn ding was. In de openingssekwens schiet een drugsdealer een overvaller morsdood op de tonen van "Fight like a brave", een nummer uit een van de beste albums die de Red Hot Chili Peppers ooit gemaakt hebben. Bonus.
Peter Weller is de advocaat die door het verdedigen van deze dealer een netwerk van corrupte cops ontdekt. Nog een Bonus. You can never have enough Peter Weller. Sam Elliott is de undercover flik die hem te hulp schiet. This doesn't get any better. De harde actie, rock and roll, typische 80's bad guys, neonlichten en een OTT climax met de slechtste blue screen ooit in een mainstream film maken van "Blue Jean cop/Shakedown" een onvervalste cult classic.

1e week van Juli '88

"Ook tijdens de vakantieperiode kunt u genieten van goedkopere toegangsprijzen. 120 fr elke namiddag van dinsdag tot vrijdag. 150 fr op gans de dag maandag." Er zit nu wel meer dan 20 jaar tussen (ouch, we worden oud...) maar kunt u zich inbeelden dat u op weekdagen amper DRIE (!) euro zou moeten betalen voor de cinema? Heden ten dage betaal je gemakkelijk het drievoud hiervan. Om dan nog maar te zwijgen over de prijzen van de drank en de snacks. Waar is de tijd waar je voor 20 fr van die zakjes gummibeertjes of zuurtjes kon kopen die iedereen en masse zat te knabbelen tijdens de voorstelling? Mokka ijspralinnen zijn tegenwoordig ook nog maar weinig te vinden...Tis al Magnum wat de klok slaagt.

Maar goed, onto the reviews. Het was echt wel de zomer van Prince heb ik de indruk, want "Good love" (uit de onuitgegeven Camille-LP) stond op de soundtrack van "Bright lights, big city" en de concertfilm "Sign 'o the times" werd met redelijk wat poeha gereleased. Die eerste, BLBC, is gebaseerd op een redelijk succesvol boek van Jay McInerney en ging over Jamie Conway, een journalist/"fact-checker" voor een prestigieus New Yorks tijdschrift, die zijn baan in gevaar brengt door zijn cocaïnegebruik en constante gefeest in trendy juppiedisco's. Het was dan ook 1988 en de hoogdagen van het juppiedom (zie ook "Baby Boom" met Diane Keaton) met alle invloeden op entertainment en media vandien. BLBC moest van Michael J Fox wegleiden van de comedyrollen en van hem een meer serieuze rollen opleveren. Dit zou echter tot Brian De Palma's "Casualties of war" duren aangezien men tijdens BLBC nog steeds de indruk heeft naar Alex Keaton* on coke te zitten kijken. Bad Alex! Een zeer knappe, eigentijdse soundtrack met nummers van Prince, Bryan Ferry, Narada Michael Walden en Depeche mode.

En een taster van de soundtrack...

 * Alex Keaton was de rol die Fox jarenlang vertolkte in de Sitcom Family ties. Op Veronica toengs...

Aangezien Hij die zijn inkopen doet op de kinderafdeling van H&M aka Prince Rogers Nelson met de regelmaat van de klok alle mogelijke film- en videosites laat doorlichten moest er toch iemand een videoclip met zijn muziek hebben gepost, is het zo goed als onmogelijk om hier een nummer uit het nochthans zeer knappe "Sign 'o the Times" te posten. Big bummer, want dit is, na Stop making sense van Jonathan Demme, een van de beste concertfilms ooit losgelaten op het witte doek. Ergens gaat echter wel de bedoeling van zo'n concertfilm aan mij voorbij aangezien het (voor mij althans) zo goed als onmogelijk is stil te zitten bij Prince's muziek. Wat ik wél van beeldmateriaal heb gevonden is de review van Siskel en Ebert.

"We have such sights to show you."

Menig horrorfanaat herkent meteen een van de quotes uit Clive Barker's Hellraiser. Cine Brabo does it again en programmeert het eerste deel van een van de meest gekende horror-franchises sinds Friday the 13th. Clive Barker zou enkele jaren nadien het knappe en zeer originele Nightbreed regisseren, een film waarvan de fans reikhalzend uitkijken naar de release van een Director's cut. De volledige Hellraiser I staat op YT verkeerdelijk gepost onder Hellraiser: Revelations. We kunnen er maar goe mee zijn...

http://youtu.be/8DOXuG80nMc