Vriendenblog "Antwerpen Kinemastad"

http://cinantwerp.wordpress.com/2012/12/17/film-kijken-in-het-century-center-brabo-tijl-en-wapper/

Zonet een prachtig stuk gelezen over de BTW-zalen (Brabo, Tijl en Wapper). Hier wordt de hele historiek rond deze drievuldigheid gedetailleerd uit de doeken gedaan. Een must-read voor alle fans, waaronder yours truly. Nice work!

Special edition - augustus 1988

Fantastisch beeldmateriaal, toch? Als ik me niet vergis was het toen 180fr voor een kaartje en 5fr per film, omgerekend dus een slordige 5€ om een hele dag film te zien. Nu betaal je minstens 9€ om in een steriele, onpersoonlijke omgeving film te bekijken. En de rest! Geef mij dan maar de harde, koude, houten stoeltjes van Cine Ambassades voor 120 of 150fr, waarvan je na 5 minuten al restless leg syndroom krijgt.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik veel meer genoten had van de edities '86 en '87 van de Dag van de film en dit is vooral te wijten aan de filmkeuze. Volgens mij had ik de enige twee komedies uitgekozen die totaal ongrappig waren nl. Amazon women at the moon (John Landis' poging om het succes van Kentucky Fried movie over te doen) en The couch trip (Dan Ayckroyd + Walther Matthau + Charles Grodin = painfully unfunny). Ik heb trouwens nooit ingezien waarom Dan Ayckroyd als grappig zou worden bestempeld. The dude's just TOO American. Zie ook Doctor Detroit.

Om terug te komen op Amazon women, op zich vind ik John Landis een extreem entertainende kerel. Een aantal maanden geleden was er op ARTE een docu waarin Landis met Terry Gilliam een avond rondtrekt door Londen. I can listen to this dude talk for hours... Hieronder deel een.

Landis' films zijn afwisselend zeer geslaagd en zeer, zeer slecht in mijn opinie. Succesvolle classics als Coming to America, Spies like us en American werewolf in London worden afgewisseld met gruwelijkheden zoals eerder genoemde KFM, Amazon women, Beverly hills cop 3 en Blues brothers 2000. Om een ideetje te hebben van hoe ongrappig AW is, hier de trailer. And this is only the tip of the iceberg.

Is in Los Angeles de oorlog tussen Bloods en Crips nog steeds gaande, eigenlijk? In 1988 waren deze veelbesproken gang-wars het onderwerp van Colors, een film van Dennis Hopper met o.a. Robert Duvall, Sean Penn, Don Cheadle en Damon Wayans. Hierin wordt rookie cop Penn onder de hoede genomen door oude rot in het vak Duvall. Duvall is maar enkele dagen verwijderd van zijn pensioen, met alle voorspelbare gevolgen vandien. Hopper weet hoe hij L.A. in beeld moet brengen en haalt zeer overtuigende prestaties uit zijn hoofdacteurs. Ook een zeer knappe soundtrack met hip-hop tracks van o.a. Ice-T en Salt 'n Pepa. Volledige film op YT te vinden.

Voor meer info over de Bloods : http://nl.wikipedia.org/wiki/Bloods
Over de Crips : http://nl.wikipedia.org/wiki/Crips
Meer noemenswaardige films over de bende-oorlogen in L.A. : Boyz n the hood, Blood in blood out, Menace II society, South central, ...

Nooit geweten dat Honneponnetje met Nada Van Nie een Cannon-product was. Verklaart veel want dit is een naïef soft-seks gedoe waar de exploitation van afdruipt. Niet gezien, maar aangezien ik een zwak heb voor slechte Hollandse films (cf. Donna Donna) wil ik deze best wel eens opdiepen! Op YT is er alleen een trailer in slechte kwaliteit te vinden. Maar ik denk dat dit wel een duidelijk beeld schept van de film.

Poltergeist 3 vind ik nog steeds een ondergewaardeerde sequel. Een goeie cast, knappe visuele vondsten en oerdegelijke regie. Roger Corman zei ooit dat een goeie horrorfilm een rollercoaster-ride moet zijn en Poltergeist 3 is dit zonder meer. Voor logica moet je hier niet zijn, maar dit is niet de bedoeling natuurlijk.

Summer's here!

Bon, een paar weken later en een galblaas minder. I kid you not, bij het schrijven hiervan plakt er nog steeds hardnekkige ontsmettingsvloeistof op diverse plaatsen aan mijn lijf. Niet dat ik zo corpulent ben dat ik er met de gemiddelde washand en zeep niet bijkan, maar damn, dat goedje is er moeilijk af te krijgen! Doing fine though, een serieus geluk dat ik in een ongelooflijk goei hospitaal terecht ben gekomen. But I digress...

In tegenstelling tot hoe het er op het moment hierbuiten aan toegaat zijn we op de blog beland in de mooie, hete zomer van 1988. "Don't worry, be happy" was een grote hit die zomer en er is geen toepasselijker nummer te bedenken welke deze periode kan typeren. Althans voor mij toch.

Throw momma from the train ging in première in Ciné Rex, een film van en met Danny De Vito, Billy Crystal en Anne Ramsay. Een geslaagde boulevardkomedie waarin zowel Crystal als De Vito iemand dood willen, de een wil zijn irritante ex-vrouw uit de weg en de ander zijn dominerende moeder. Een en al gaat, zoals verwacht mis, als die laatste maar niet de pijp uit wilt. Knappe regie van De Vito, bijtende humor en uitstekende acteerprestaties. Een van de grappigste momenten uit de film :

Inmiddels Wall Street proberen te bekijken. Na een half uur opgegeven aangezien ik er de ballen van verstond. Hoe kan dit in vredesnaam een interessante film zijn voor mensen zoals ik, die nul de botten weten van stocks and bonds, aandelen, de koers en heel den bataclan?

"Blue Jean cop/Shakedown" was een film waarvan ik bij de eerste minuten wist dat het wél mijn ding was. In de openingssekwens schiet een drugsdealer een overvaller morsdood op de tonen van "Fight like a brave", een nummer uit een van de beste albums die de Red Hot Chili Peppers ooit gemaakt hebben. Bonus.
Peter Weller is de advocaat die door het verdedigen van deze dealer een netwerk van corrupte cops ontdekt. Nog een Bonus. You can never have enough Peter Weller. Sam Elliott is de undercover flik die hem te hulp schiet. This doesn't get any better. De harde actie, rock and roll, typische 80's bad guys, neonlichten en een OTT climax met de slechtste blue screen ooit in een mainstream film maken van "Blue Jean cop/Shakedown" een onvervalste cult classic.

1e week van Juli '88

"Ook tijdens de vakantieperiode kunt u genieten van goedkopere toegangsprijzen. 120 fr elke namiddag van dinsdag tot vrijdag. 150 fr op gans de dag maandag." Er zit nu wel meer dan 20 jaar tussen (ouch, we worden oud...) maar kunt u zich inbeelden dat u op weekdagen amper DRIE (!) euro zou moeten betalen voor de cinema? Heden ten dage betaal je gemakkelijk het drievoud hiervan. Om dan nog maar te zwijgen over de prijzen van de drank en de snacks. Waar is de tijd waar je voor 20 fr van die zakjes gummibeertjes of zuurtjes kon kopen die iedereen en masse zat te knabbelen tijdens de voorstelling? Mokka ijspralinnen zijn tegenwoordig ook nog maar weinig te vinden...Tis al Magnum wat de klok slaagt.

Maar goed, onto the reviews. Het was echt wel de zomer van Prince heb ik de indruk, want "Good love" (uit de onuitgegeven Camille-LP) stond op de soundtrack van "Bright lights, big city" en de concertfilm "Sign 'o the times" werd met redelijk wat poeha gereleased. Die eerste, BLBC, is gebaseerd op een redelijk succesvol boek van Jay McInerney en ging over Jamie Conway, een journalist/"fact-checker" voor een prestigieus New Yorks tijdschrift, die zijn baan in gevaar brengt door zijn cocaïnegebruik en constante gefeest in trendy juppiedisco's. Het was dan ook 1988 en de hoogdagen van het juppiedom (zie ook "Baby Boom" met Diane Keaton) met alle invloeden op entertainment en media vandien. BLBC moest van Michael J Fox wegleiden van de comedyrollen en van hem een meer serieuze rollen opleveren. Dit zou echter tot Brian De Palma's "Casualties of war" duren aangezien men tijdens BLBC nog steeds de indruk heeft naar Alex Keaton* on coke te zitten kijken. Bad Alex! Een zeer knappe, eigentijdse soundtrack met nummers van Prince, Bryan Ferry, Narada Michael Walden en Depeche mode.

En een taster van de soundtrack...

 * Alex Keaton was de rol die Fox jarenlang vertolkte in de Sitcom Family ties. Op Veronica toengs...

Aangezien Hij die zijn inkopen doet op de kinderafdeling van H&M aka Prince Rogers Nelson met de regelmaat van de klok alle mogelijke film- en videosites laat doorlichten moest er toch iemand een videoclip met zijn muziek hebben gepost, is het zo goed als onmogelijk om hier een nummer uit het nochthans zeer knappe "Sign 'o the Times" te posten. Big bummer, want dit is, na Stop making sense van Jonathan Demme, een van de beste concertfilms ooit losgelaten op het witte doek. Ergens gaat echter wel de bedoeling van zo'n concertfilm aan mij voorbij aangezien het (voor mij althans) zo goed als onmogelijk is stil te zitten bij Prince's muziek. Wat ik wél van beeldmateriaal heb gevonden is de review van Siskel en Ebert.

"We have such sights to show you."

Menig horrorfanaat herkent meteen een van de quotes uit Clive Barker's Hellraiser. Cine Brabo does it again en programmeert het eerste deel van een van de meest gekende horror-franchises sinds Friday the 13th. Clive Barker zou enkele jaren nadien het knappe en zeer originele Nightbreed regisseren, een film waarvan de fans reikhalzend uitkijken naar de release van een Director's cut. De volledige Hellraiser I staat op YT verkeerdelijk gepost onder Hellraiser: Revelations. We kunnen er maar goe mee zijn...

http://youtu.be/8DOXuG80nMc

Eind Juni (post n° 51!)

Vijftig (50!) posts, meer dan 700 views en nog niks van comments? Kan toch niet zijn dat de gemiddelde Antwerpenaar/filmfan te schuw is om een paar woordjes al dan niet positieve feedback neer te pennen, nie?
Anyhoo, ik heb nog A.U.B.'s tot begin jaren '90, dus dat zit wel goed. Daarna is het de beurt aan mijn verzameling "Cinema magazine", een Antwerps Filmblad waar Erik Van Looy nog in zijn jonge jaren aan meegewerkt heeft. Hieruit zal ik waarschijnlijk kunnen afleiden welke films in de periode '86-'93 uitsluitend in Ciné Calypso draaiden. Ik denk hier zo plots meteen aan de première van het onding genaamd "Hunk", waarvoor een zekere Deborah Shelton, toenmalige ster uit Dallas, naar Antwerpen was afgezakt. Een film zo ridicuul en camp dat zelfs de gemiddelde fag hag of nicht hiervoor de welgepoeierde neus voor ophaalt.

Maar goed, on with  the show. "Ridicuul" is le mot du jour, want in de week van 24 tot 30 Juni ging de 5e aflevering van de Police Academy franchise in roulatie. Het lijkt mij dat de PA-reeks met elke nieuwe release niet alleen infantieler en debieler werd, maar ook verwaarloosbaarder. Volgens mij een groot deel te wijten aan het gemis van Bobcat Goldthwait als Zed.

Om een idee te geven van wat men zo al vindt in de Cinema magazines, hier een afbeelding van de jonge EVL (mét 80's coupe én bijbehorende sneus) tijdens het ontmoeten van de hoofdacteurs uit de eerste Police Academy.

Het Ciné Brabo-syndroom strikes again : Creepshow 2 zal welgeteld 1 enkele week op de affiche staan. Niet dat deze verzameling kortverhalen (een anthology zoals ze dat zo mooi noemen) potten zou breken aan de box office, maar ik heb me toch kostelijk geamuseerd met deze vlot vertelde stukjes horror.

Niet gezien, maar wel de moeite om eens op te diepen : L'oeuvre au noir, een Belgische film volledig opgenomen in Brugge.

 en China Girl van Abel Ferrara, een soort van Romeo & Julia in Chinatown. Voledige film op YT.

Eind Mei en Mid Juni 1988

Confession time : ik ben nooit een grote fan geweest van Sword and Sorceryfilms. Al die pseudo-homo toestanden met die overdreven afgetrainde lijven en nekmatten. Een genre dat vooral in de jaren '80 zeer lucratief was met o.a. "Clash of the Titans", "The Beastmaster", "Deathstalker" en natuurlijk de Conanfilms voorop. "Masters of the universe" valt eigenlijk best ook onder deze noemer. Een oertypisch Cannon-produkt met o.a. Dolph "de mompelaar" Lundrgen, Frank "wtf am I doing here" Langella, Robert Duncan McNeill en Courtney Cox in een van haar allereerste rollen. Bij het skippen door de film op YT kan ik alleen tot de conclusie komen dat dit filmpje vooral gericht is tot jongeren tussen 6 en 12 van het mannelijke geslacht. Low budget outfits, pantomime baddies, lasergevechten en zwaardgekletter waarbij de gensters een 4th of July op zichzelf zijn. This must be Cannon (zie ook Superman IV - the quest for peace).

Neen, dan veel liever iemand die met een relatief klein budget telkens kwaliteit weet te leveren nl. John Carpenter. JC's Prince of Darkness kreeg op het 15e Festival van Avoriaz (1973 - 1993) zeer verdiend de Prijs van de pers. Deze speelde in Ciné Sinjoor wat ervoor zorgde dat je de horror, net als daarvoor Evil dead II in Metro II, full blast in het gezicht kreeg. De synopsis : een groep wetenschappers wordt door priester Donald Pleasance ontboden naar een oude kerk alwaar een doorzichtige koker met een groenig lichtgevende vloeistof werd ontdekt. Blijkt dat de wetenschappers stuk voor stuk door deze smurrie worden bezeten en dat de zoon van Beëlzebub hier achter zit met als doel zijne pa de mensenwereld binnen te brengen. Het klinkt als een verhaaltje uit die goedkope horrorboekjes die je vroeger her en der kon vinden, maar in een regie van Carpenter wordt dit een sfeervolle en echt beangstigende trip. Volledige film op YT  te vinden. 

The house on Carroll street opende in Ciné Rex en zou na twee weken afgevoerd worden naar Ciné Ambassades. Voor één keer volgens mij een goede beslissing aangezien de inleving bij deze spannende film beter werkt in een kleinere zaal. THOCS is een thriller in de trant van Hitchcock alwaar Kelly McGillis in de rol van fotojournaliste Emily Crane door toeval tot de ontdekking komt dat een Amerikaanse senator oorlogsmisdadigers de Verenigde Staten binnensmokkelt. Samen met de FBI agent Cochran (Jeff Daniels) wil Emily het schandaal in de openbaarheid brengen. Zeer geslaagd, mede door de uitzonderlijk knappe vertolkingen. Hiervan heb ik alleen de review van Siskel en Ebert gevonden op YT.

The gate is zo een van die horrorfilms die net dat beetje extra ongemakkelijk maakt omdat er jonge kinderen door de mangel worden gedraaid. Niet letterlijk, maar wat deze jonge protagonistjes ondergaan is bij momenten wel heel evil. Moet je maar geen poort naar de hel openzetten. Blogger geeft hier alleen de mogelijkheid de link naar de volledige film te posten : http://youtu.be/uH7LX9x8kQk

Raad je plaatje!

Via Google een foto gevonden die in Maart of April 1986 van de Keyserlei werd genomen. In Calypso draaiden ze toe een film waarvan de titel blijkbaar 5 letters bevat. Iemand een idee wat het zou kunnen zijn?

Double bill : eind april + begin mei 1988

Aaah, Emily Lloyd. English cuteness incarnate. Heden ten dage niet meer zo. Check de tabloids voor recente foto's. Ouch... "Wish you were here" zag ik een aantal weken daarvoor op de Dagen van de Britse film. Een ten onrechte vergeten film over een rebelse tiener in het na-oorlogse Engeland, die door haar promiscue gedrag in de problemen komt.  Lloyd brak hiermee door, week hierna uit naar de US, draaide o.a. "Cookie" met Peter Falk en "In country" met Bruce Willis, maar evenaarde nooit het succes van haar debuut. De volledige film staat op YT gepost.

"Fatal Beauty" met Whoopie Goldberg valt best te omschrijven als een vrouwelijke versie van "Beverly hills cop". Goldberg speelt hierin undercover detective Rita Rizzoli, een harde tante die niet op haar mondje is gevallen. Perfecte rol voor de steeds opgedraaide Goldberg dus. Samen met bodyguard Sam Elliott probeert Rizzoli de bron van een dodelijke vorm van cocaïne, genaamd "Fatal beauty", op het spoor te komen. De romantische link tussen Goldberg en tegenspeler Elliott werd destijds als taboe beschouwd door Noord-Amerika, vanwege de mixed colour issue. Kudos gaan ook naar de fantastische Brad Dourif, die hierin weer een zeer overtuigende en onvoorspelbare psychopaat vertolkt. Typecasting is dikwijls zo erg nog niet.

Niet gezien : La vie est une longue fleuve tranquille. Vertaald naar "Het leven is een lange rustige stroom". Volledige film hier te bekijken en inderdaad misschien eens de moeite, moest ik ooit de tijd hebben.

En Le rayon vert, een typische Eric Rohmer (lees futloos en saai) welke ik graag aan me voorbij laat gaan.

Hoewel ik 'm op dvd heb liggen, heb ik nog steeds "The princess bride" niet bekeken. Een film van Rob 'When Harry met Sally" Reiner met o.a. Peter Falk, Billy Crystal, Robin Wright,... Als ik ooit nog eens in een fairytale-kinda mood ben leg ik 'm op. Like that's gonna happen. Maar toch, iedereen die TPB ooit gezien heeft vertelt me dat het een onmisbare en essentiële film is.

Niet zo zeker over de muzak die in deze trailer gebruikt werd.

Film van de week was ongetwijfeld Wes Craven's "The serpent and the rainbow", waarin antropoloog Dennis Allan (een van de eerste rollen van Bill Pullman) naar Haiti reist om een obscure drug te onderzoeken. Hiermee kan iemand schijndood worden gemaakt en vatbaar voor al dan niet slechte invloeden.Wetenschap en bijgeloof moeten het uitvechten, wil Allan overleven in de brousse van Haiti. Craven bewijst met TSATR nogmaals dat hij een meester in zijn genre is. De zeer verzorgde geluidsband, waarin meermaals gebruik gemaakt wordt van kleine, creepy geluiden missen zijn effect niet. De film is in stukjes op YT terug te vinden.

April 1988

"Zoeken naar Eileen" ging in Première in Cine Tijl en ging in roulatie in Cine Odeon. Deze film, gebaseerd op het succesvol boek van Leon de winter wordt best geklasseerd als een "Nederlands romantisch drama". 3 woorden die me toen verzekerden dat ik dit best aan me voorbij kon laten gaan. Wel een mooie meid, die Lysette Anthony, maar niet genoeg om een 90 minuten durende stationsroman voor te ondergaan. Ook dat onvermijdelijke "Inglish vit ey dutsj accent" blijf ik gruwelijk vinden. Gruwelijk, maar zo heerlijk om schaamteloos te imiteren. Vooral als er Nederlanders in de buurt zijn. Patsofilm heeft wel toffe beelden van het bezoek van de twee hoofdacteurs aan Antwerpen en Brussel.

Frantic van Roman Polanski met Harrison Ford en Emannuelle "I screw Roman, he gives me role in next movie" Seigner heb spijtig genoeg pas jaren later op VHS kunnen bekijken. Frantic is een zeer geslaagde Hitchcockiaanse film noir, met een excellente Ford als een dokter die met zijn vrouw voor een medisch seminarie Parijs bezoekt, waarop zij plots spoorloos verdwijnt. Om haar op het spoor te komen moet Ford infiltreren in de criminele onderwereld van the "city of lights". Één enkel ding belet deze film van een classic te worden en dat is het onbeholpen acteren van Seinger.

Saigon/Off limits was een degelijke detective-thriller, niets meer, niets minder. Wel een zeer opmerkelijke cast : Willem Dafoe, Gregory Hines, Fred Ward, Scott Glenn, Amanda Pays,... A good enough timewaster, zoals ze zeggen. Wel helemaal niks van terug te vinden op YT buiten een crappy trailer in Castellano.

Film van de week is zonder twijfel Best seller met James Woods en Brian Dennehy. Hierin speelt Dennehy de schrijver van populaire crime novels die door Woods, een psychopatische ex-hitman, onder druk wordt gezet om zijn memoires neer te pennen. Woods' vroegere bazen zijn hier op z'n minst gezegd niet mee gediend en sparen geen moeite om dit te verhinderen. Pure suspense en knappe vertolkingen van beide leads.
 

Eind Maart 1988

"Amsterdamned, Amsterdamned, this is Amsterdamned." - Lois Lane op de aftiteling van de gelijknamige film.

Diepgaande lyrics these are not. Perfect dus voor de ultieme kitsch-horror van Dick Maas' pulpfest Amsterdamned. Hilarische en onnatuurlijk klinkende dialogen, acteer"prestaties" die nooit het niveau van het amateurtheater overstijgen en gore uit de carnavalswinkel, een festijn voor de liefhebbers van de B-film dus. Op zoek naar een soortgelijk vehikel? Check dan "Intensive Care" uit 1991, met niemand minder dan onze eigenste "pretty boy with the golden tonsils" Koen Wouters. Op YT staat Maas' volledige film gepost, inclusief Engelse ondertiteling welke de fun-factor alleen maar vermenigvuldigt met 10. Nooit geweten dat de Engelse vertaling voor "Schijtlul" "Toast cock" was. Makes sense...

De eerste versie van "Man on fire" speelde in Rex-club. Van de Tony Scott versie met Denzel Washington en Dakota Fanning ben ik fan, daarom heb ik deze vroege versie een aantal jaar geleden op VHS opgesnord en een kans gegeven. Maar door het feit dat dit duidelijk een Frans-Italiaanse co-productie is, wat wil zeggen dat ondanks de Amerikaanse cast er op een Europese manier gefilmd werd, vind ik deze veel minder geslaagd dan de versie uit 2004. Veel heeft ook te maken dat ik Scott Glenn een veel minder engagerende acteur vind dan Washington. De film staat in delen op YT gepost, laat gerust je mening achter...

"White Mischief " van Michael Radford was voor mij in 1988 meer mooie plaatjes kijken dan iets anders. Een knappe cast nochthans, met Charles Dance, Joss Ackland en Greta Scacchi. De synopsis :"A millionaire past his prime and his young wife arrive in Kenya circa 1940 to find that the other affluent British expatriates are living large as the homefront gears up for war. They are busy swapping partners, doing drugs, and attending lavish parties and horse races. She begins a torrid affair with one of the bon vivants, and her husband finds out and confronts them. The husband and wife decide to break up peacefully, but the bon vivant is murdered and all the evidence points to the husband." 
Which sums it up nicely. Ik denk dat deze film een tweede kans verdiend. Alleen al voor het shot op 47"50'.

Best een schande eigenlijk dat Richard Attenborough's Cry Freedom dan weer niet integraal op YT staat want dit is in mijn opinie een van die films welke verplicht lesmateriaal zou moeten zijn in de middelbare scholen. Net als "Der untergang" en "Christiane F." Die laatste alleen al om de Bieber-heads en Dubstep-wankers échte muziek te leren kennen. But I guess that would be a futile effort. Ahh, progress...
Maar goed, "Cry Freedom" gaat dus over de Zuid-Afrikaanse activist Steven Biko die tijdens zijn gevangenschap door overenthousiaste flikken wordt vermoord en de reis die reporter Donald Woods onderneemt om de waarheid aan het licht te brengen. Klassevertolkingen (alweer) van Denzel Washington en Kevin Kline.

Wat nog gezien? Ah yes, The running man in cine Metro. Shwarzie, exploderende hoofden, overal neonverlichting, kettingzagen, evil corporations,... Een typische 80's action classic quoi. Ook met Yaphet Kotto en Maria Conchita "Whatever happened to her?"Alonso.

Iets totaal anders was natuurlijk Moonstruck van Norman Jewison. Ondanks de koude, harde stoeltjes van Ciné Ambassades en het feit dat ik gruwel van Cher was dit, en blijft dit, een heerlijk hartverwarmende en fantastisch geacteerde romantische komedie. Het helpt natuurlijk als je een zwak hebt voor films over Amerikaans-Italiaanse familias. Nicolas Cage zou hierna de credibility die hij door deze film ontving volledig ondermijnen door het eigenzinnige en van de pot gerukte Vampire's Kiss te maken.

N.B. : Weet iemand nog waarvoor het rampenfonds diende waarvoor op de A.U.B. reklame wordt gemaakt? Het Switel was toch pas in 1994?

Inhaalmanoeuvre : Februari en Maart 1988

"Gaston en Leo in Hong Kong", dé Karnaval-lachhit van 1988. Alsof die tagline de film enigszins verteerbaar zou moeten maken. Niet dus. De Australische soap "Sons and daughters" was destijds een kijkcijferkanon, al even populair als "Neighbours". Daarom leek het Paul Cammermans blijkbaar een goed idee om Pat McDonald, die in S&D gedurende ettelijke jaren de rol van Fiona speelde, mee op de affiche te zetten om meer volk te trekken. Volk trok de film zeker, maar diegenen die een nieuwe "Paniekzaaiers" verwachtten kwamen bedrogen uit. Gruwelijke regie, totaal ongrappige situaties en een finale waar alleen nog een marching band mankeerde om de chaos compleet te maken. Of zat die d'r wél ergens in, I can't remember... Om een idee te geven :

Het is best een schande dat ik nog steeds Oliver Stone's Wall Street niet heb gezien.

Wat ook zonder twijfel een schande is, is dat een prul als "Deux enfoirés à Saint Tropez" 5 weken op de affiche staat en Horror-pareltjes als Dolls en Demons na één of twee weken al verdwenen zijn. Er gaat me toch niemand zeggen dat de brol die Max Pécas op de filmmarkt heeft gegooid ook maar iéts aan cinematografische waarde bezit?

Lamberto Bava's Demoni/Demons draaide in Brabo (where else?) en werd meteen een van mijn persoonlijke genre favorites. Net als Bigas Luna's Angustia is Demons een horrorfilm die de scheidingslijn tussen de film en het kijkend publiek kleiner probeert te maken door het verhaal zich te laten afspelen in een bioscoopzaal. Een zeer geslaagde gimmick en ik moet eerlijk bekennen dat ik meermaals de zaal heb rondgekeken (er was waarschijnlijk hoop en al 5 man in de zaal) om te zien of er geen monsters rondwaarden. Geproduced door de Godfather van de Giallo Dario Argento en met muziek van o.a. Billy Idol en Go West.

Het zeer sexy maar tegelijk heel cheesy Lady Beware met Diane Lane draaide in Ciné Wapper. Deze heb ik later voor een prikje op VHS kunnen bemachtigen bij de uitverkoop van OPUS1.

Diane Lane. Yum...

Amper twee weken later en Demons is reeds van de affiche verdwenen. Gelukkiglijk vervangen door een horrorfilm minstens zo entertaining en geslaagd als Demons nl. Stuart Gordon's Dolls. Stuart Gordon maakte enkele jaren daarvoor zijn doorbraak met de Grand Guignol-klassiekers Re-animator en From Beyond. twee films die je best niet bij een bordje spaghetti nuttigt. Met Dolls maakte hij een iets subtielere film, maar de angst voor knoeselknagende witgesmoelde poppetjes is er nooit meer uitgegaan bij mij. N.B. diezelfde knoeselknagers waren al een nachtmerrie na het kijken van Barbarella. Maar in Dolls zijn ze met meer...

Geen idee waarom ik Nuts was gaan bekijken, ik kan noch La Streisand's kop uitstaan laat staan haar overdramatisch geneuzel.You can take that any way you want. (One word :"Shnoz"!) Waarschijnljik was de selling point voor mij Richard Dreyfuss, welke in de jaren '80 wel kon appreciëren. Whatever happened to him?

Ugh...

En by the way, Streisand als een luxe call girl? I wouldn't touch that with a ten foot pole.

Pun unintended...

Moet toch is kunne lacheneeimeniér!

Binnen een paar dagen begin ik er aan en dan worden de volgende A.U.B's besproken. Heb net gezien dat "Gaston en Leo in Hong Kong" gereleased werd in februari 1988. Een absolute draak van een film. Zware Jongens en Paniekzaaiers waren in vergelijking met deze schaamteloze en gruwelijk ongrappige cash-in ware Citizen Kane's van de Vlaamse Humor. Er was een tijd waar G & L garant stonden voor échte humor, zoals in volgend clipje :

Nog heel even geduld, svp.

Toch straf dat deze blog de afgelopen week, tijdens de "intermission" waarin mijn pc door een of ander virus werd getroffen, nog nooit zoveel bezoekers tegelijk heeft gehad. Lezers, laat gerust een bericht achter, ik heb inmiddels de instellingen voor het posten van replies in orde gebracht.

Ik zit in het midden van een verhuis, dus op een volwaardige blog-entry is het nog even wachten. Maar aangezien ik het vorige keer had over de Diamond Awards post ik dit volgende heel snel. Weet alleen niet zeker of het 1988 of 1989 was. al wat ik weet is dat het dak er af ging toen Bros op voorgenoemd event speelde. Ik heb dat nog wel ergens op VHS staan, nu ik er aan denk...

Pauze

PC is in de shop. Compleet om zeep wegens een of ander zwaar virus. En ik die dan nog zo voorzichtig is...

Tune in binnen een tweetal weken voor een nieuwe blog-entry.

I leave you with this...

Februari 1988

 

De week van de middelmatige komedies. Mediokere komedie n°1: Stakeout met Richard Dreyfuss, Emilio Estevez, Madeleine Stowe en Aidan Quinn. Synopsis : Dreyfuss en Estevez zijn flikken die de vriendin van een ontsnapte crimineel moeten bespieden, Dreyfuss wordt verliefd op de vriendin, bandiet komt thuis, ambras, arrest, einde. So far, so cliché. Estevez heeft me nooit 100% kunnen overtuigen als acteur, zijn stem draagt niet en zijn houding is te houterig. Hier wordt hij zonder enige moeite upstaged (is "overtroefd" hier een adekwate vertaling voor?) door Dreyfuss. De volledige film werd in zeer goeie kwaliteit, zowel audio als video, op YT gepost. N.B.: Zes jaar later werd de totaal onnodige sequel "Another stakeout" uitgebracht waarin de immer irritante Rosie O'Donnell het flikkenteam mocht vervoegen. The horror...

Mediokere komedie n°2 : Nadine met Jeff Bridges en Kim Basinger. Je zou denken dat het samenbrengen van deze twee goeduitziende en getalenteerde acteurs, die trouwens een natuurlijke chemie hebben zoals blijkt uit onderstaand filmpje, vonken zou geven maar hun personages in deze film zijn zo uitermate dom dat het moeilijk is om sympathie op te brengen. Een typisch Amerikaanse screwball-komedie bevolkt met typisch Texaanse, ergo simpele, personages. 

No way out in Ciné Rex was een meer dan degelijke thriller. Knap geschreven, uitermate spannend en met zeer overtuigende vertolkingen van Gene Hackman, Sean Young en zelfs van Kevin Costner. Nu nog altijd de moeite om nog eens op te diepen. Ware het niet dat deze film in onze contreien nergens op dvd te vinden is...

Dé thrillride voor een 13-jarige knaap was ongetwijfeld The lost boys. Actie, humor, vampieren, een streepje gore en een kickass soundtrack. Meer moet dat niet zijn. Niet in Vendôme bekeken, eerder in Calypso.

Pure 80's gold...