- Cine Quellin, het zal rond Mei 1991 zijn geweest en er was een enorme The Doors revival in gang gebracht door de biopic van Oliver Stone met Val Kilmer als The Lizard King. Niet dat The Doors ooit "uit" waren, maar het was enorm frappant hoeveel tieners er plots met een T-shirt van Jim Morrison's smoelwerk rondliepen. Een jaar nadien was het al Nirvana wat de klok sloeg. Fads are fleeting. Maar goed, bij mij was op dat moment het kappersbezoek ook al een aantal maanden uitgesteld, met hip in het rond wapperende lokken als resultaat.
Cine Quellin dus en ik was op double date met een bevriend koppel. Zoals altijd, en tot kleine ergernis van de toenmalige wederhelft stond ik er op een twintigtal minuten op voorhand aan te schuiven om maar als eerste door de deur te kunnen en zo de sweet spot te kunnen bemachtigen. Wat ik me herinner van de "entree" van Cine Quellin 1 is dat het er winter en zomer altijd koud was, te wijten aan het witte marmer dat overal gebruikt was. De bruine, houten, jaren '50 deuren openen en ik storm binnen. De zaal is op dat moment nog goed verlicht, wat er voor zorgt dat ik een duidelijk zicht krijg op de meer dan 30 cm lange rat die zich tussen de zetels een weg baant naar de toiletten. Ik besluit de anderen hierover niet te informeren teneinde het enigszins wat gezellig te houden, maar ik weet nog dat ik de daaropvolgende 2 uur plus krampachtig mijn voeten van de grond probeerde te houden.
Wat ook niet hielp is dat Cine Quellin het nodig vond deze 60's revival prent op te luisteren met iets wat moest doorgaan voor een psychedelische "laser-show". I shit you not. Met een dosis "party favours" zou dit misschien nog op een knullige manier entertainend zijn geweest. This was just ... pathetic.
Good times, though... Aaah, good times... *mijmert*
Nog herinneringen? De avant-première van de klassieker Dirty Dancing met als speciale gast niemand minder dan de sexy Cynthia Rhodes! In cine Rex was er toen als aanvulling op de Diamond Awards die in het Sportpaleis doorgingen, een festival van de muzikale film. Voor zij die de Diamond Awards niet kennen, dit was een playback-festival waar alle groten die toen in de top 40 stonden hun kop lieten zien en de tekst van hun laatste hit kwamen muilen. Als aanvulling op dit evenement werd er een aantal dagen dus een heus filmfestival van de muzikale film georganiseerd. Tommy, Grease, Saturday night fever,... DD was toen al een enorme hit bij het publiek.
Eigenlijk ben ik één enkele keer echt starstruck geweest* nl. toen ik als 12- of 13-jarige snaak de gelegenheid kreeg om Keith Gordon een vraag te stellen tijdens het Filmfestival Antwerpen. Dit ter gelegenheid van "Static", de debuutfilm van de toen nog onbekende Mark Romanek. Na afloop van de film kreeg het publiek de gelegenheid vragen te stellen over deze toch wat bizarre film. Deze jonge snaak vond het een now-or-never moment, klauterde met klamme handjes recht en vroeg of er opmerkelijke anekdotes te vertellen waren over de shoot van de film. Met omhooggeschoten hartslag liet ik me diep terug in de zetels van Cine Brabo vallen. Op zich was er uiteindelijk niet veel te vertellen buiten het feit dat de finale van de film in een snikhete bus gedraaid werden. Whoop-the-effing-doo. Ik was er echt van overtuigd dat ik door mijn welgeformuleerde vraag een overvloed van hilarische anekdotes in gang ging brengen. Desalniettemin toch heel even vluchtig contact gehad met de ster van o.a. Christine en Dressed to kill!
* Ik zou liegen, een aantal jaar geleden stond tijdens het Crossing Border festival in de Bourla plots Gavin Friday naast me, die me uit het niks op een knipoog trakteerde. No gay, just friendly.
