Who would've thought?! 60 posts, ongeveer een half jaar stukjes schrijven. Het helpt natuurlijk als je de tijd hebt om er er wat effort in te steken... Merci aan de lezers, ik hoop dat het enigszins wat informatief/entertainend is voor jullie.
Over effort gesproken, in de jaren '80 staken er af en toe her en der wat nieuwe filmmagazines de kop op. Om enkele maandan later op de fles te gaan. De Nederlandstalige magazines van langere duur waren Oscars, Cinema en natuurlijk Film en Televisie. Een van die filmkrantjes die geen lang leven beschoren was is Film en Video Take One. Als ik me niet vergis was dit een bijproduct van Super club nv, een bedrijf welke op het eind van de jaren 80 een nekschot kreeg door een gigantisch opgezette fraudezaak. Meer info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Superclub-KS-affaire
Hun hoofdkantoor was op de Boomsesteenweg in Aartselaar en inderdaad, als ik heel ver terugdenk was daar volgens mij een gigantisch Super club complex. Kan iemand dit confirmeren? Anyhoo, zo'n krantje is een bitch om heelhuids door verschillende verhuizen te sleuren, laat staan dat je het meermaals deftig zou openklappen en effectief lezen. Maar goed, voor een tweewekelijks blad daterend van '87 en '88 is dit een redelijk effort qua lay out en inhoud.
Maar wel moeilijk om in te scannen, dus bij deze een aantal relevante/interessante stukjes.
Wie deze blog leest, weet ongetwijfeld wie Willy
Magiels is. De man die o.a. samen met Robbe de Hert het voor de Antwerpse filmfanaat onmisbare boek "De
magie van de cinema" schreef. Dit boek is een must voor iedereen met
interesse in de historie van de cinemabeleving in Antwerpen, van het prille begin tot en met de
komst van de multiplexes, verrijkt met exclusief beeldmateriaal en interviews
met belangrijke figuren in de Antwerpse filmwereld. Het zou me zeer verbazen
dat lezers van deze specifieke blog dit hebbeding nog niet in huis zouden
hebben (ik noem het een hebbeding aangezien dit omvangrijke boek al voor een
spreekwoordelijk appel en een ei op de kop te tikken is) maar voor de
geïnteresseerden is deze zonder twijfel te bestellen via de site van Filmhuis
Klappei nl. Www.klappei.be
Nu, uit bevriende blog "Antwerpen Kinemastad"
haalde ik volgende quote :"perschef Willy Magiels noemt de aankoop van de
Kurosawa-film ‘Ran’ door Excelsior Films voor € 425.000* één van de oorzaken
van de ondergang van het Rex concern." Met veel poeha werd deze prent van
Japanse grootmeester Kurosawa gereleased, zelfs met een over the top tagline
als "De filmgebeurtenis van de eeuw!". Iets wat klinkt alsof het
letterlijk door baron Heylen gedicteerd is geweest :" Zet datter mor oep,
dan koume de mengse vanzellef." Maar het volk bleef weg want een Japans
heldenepos, hoe groots en theatraal ook in beeld gebracht, was niets meer voor
het bioscoopvolk van die tijd. Op de beelden van de "prestigieuze"
avant première valt het me niet alleen op dat deze vooral door ministers en hun
eega's (al dan niet maîtresses) werd bijgewoond, maar ook hoe ongeloofelijk
droog die mensen er toch uitzien... Merci Patsofilm, trouwens, voor weer
onmisbaar beeldmateriaal.
* Zou dit echt geen typo zijn? Een half miljoen frank,
tot daartoe, maar een half miljoen euro?
Noch Parole de flic, noch desperately seeking Susan, noch
zelfs Les rois du gag konden me interesseren. Ik heb een bloedhekel aan Alain
Delon en Madonna en in mindere mate Michel Serrault. Wat me wel kon boeien was
Crimes of passion, maar zelfs met mijn freaky lengte op mijn 12 jaar had ik de
caissière nooit kunnen wijsmaken dat ik 18 was. Enkele jaren later zou ik me de
VHS van Crimes aanschaffen en was de eerste kennismaking met de psychedelische
trashy artfilms van Ken Russell een feit. Altered states, Gothic en Lair of the
white worm zouden volgen en deze gesjeesde mindtrips maakten me meteen een fan
van zijn unieke visie. Crimes of passion dus, waarin een nog redelijk
appetijtelijk uitziende Kathleen Turner haar dagjob als designer afwisselt met
een avondjob als kinky prostituee China Blue. Anthony Perkins is de gestoorde,
aan lager wal geraakte priester die haar kost wat kost wil redden uit haar
zondevolle leven. Volledige film opYT, maar uiteraard KNT gekwoteerd...
Lifeforce in Cine Sinjoor... Een knappe poster, een
interessante cast (waaronder ook Patrick "Captain Picard" Stewart)
maar stuntelige special effects en een krakkemikkig verhaaltje. Misschien moet
ik de film na al die jaren nog eens een kans geven, want de laatste keer dat ik
m zag was op huurvideo. "Huurvideo", nog zo'n term die je nooit meer
zult horen. Soit, wat ik me van de film herinner zijn uiteraard de bumpers van
Mathilda May, houterig bewegende ruimtezombies, te lange conversatiesl tussen
legerinstanties en een chaotische, onoverzichtelijke finale. In stukken op YT te bekijken.
Toegegeven, Steve Martin is een uitstekend fysieke
komiek, zeker in deze film, maar zoals ze zo mooi in het Antwerps zeggen :"kan gewoén zene
kop ni zing". Lily Tomlin daarentegen heeft me altijd kunnen bekoren, hoe weinig films ik dan ook met haar gezien heb. "Short cuts", "The incredible shrinking woman", ... Ik herinner me wel heel levendig All of me, niet in Vendome gezien, maar eerder in Quellin als ik me niet vergis. All of me, een komedie van Carl Reiner, waarin Steve Martin als succesvolle advocaat per ongeluk de geest van een overleden cliënt in zich krijgt, met alle gevolgen vandien. Deze, samen met Plains, trains and automobiles, zijn de films waarin ik Martin nog enigszins kan luchten. Misschien ook nog in L.A. Story, maar dit zal eerder voor het geslaagde scenario zijn, ook van de hand van Martin. But do NOT mention Bowfinger of de gruwelijke Pink Panther remakes. Disgusting.
Als laatste dan Looker, weeral van Michael Crichton, gezien op BBC, een geslaagde sci-fi thriller met een immer aangename Albert Finney. Blijkbaar is dit een productie uit 1981. Een rerun? Volledige film opYT!
Niet gezien : The bitch, een curiosum uit 1979, Joan Collins, Disco, lingerie, exploitation. Toch eens ergens proberen terug te vinden. Een sequel op The Stud, een film met meer van dit, de soundtrack was blijkbaar een millionseller. Ik herinner me vooral de artwork van op de vinyl...
Runaway van Michael Crichton zal een van de allereerste
films zijn die ik op mijn eentje ben gaan bekijken in de bioscoop. Als fan van
alles science fiction en hoogtechnologische toestanden kan Ik me levendig
herinneren dat ik de pov shot van een hittezoekende kogel enorm imponerend vond
op dat gigantische scherm van Metro II. Het verwondert me wel dat deze
bijwijlen sadistische sci fi film Kinderen toegelaten was gekwoteerd. Het
verhaal in een notendop: Tom Selleck speelt een flik die zich specialiseert in
robotica. In de nabije toekomst geschetst in Runaway hebben huishoudrobots meer
en meer AI en kunnen ze met gemak als volwaardige huishoudhulp worden ingezet.
Wanneer sommige van deze robots moorddadig worden is het aan Selleck om de
redenen hiervan te onderzoeken. Met Gene Simmons van Kiss als evil mastermind
is je film volgens mij al voor de helft geslaagd (zie ook Wanted: dead or alive
met Rutger Hauer). Niet veel acteurs kunnen je vanaf de eerste keer je ze ziet
zo'n angst inboezemen. Simmons heeft gewoon een psychopatenkop en het zou me
niet verwonderen als hij in real Life mensen in hun broek laat doen met één
enkele welgestuurde blik. On purpose.Runaway mag er
dan wel gedateerd uitzien (de gebruikte filmstock heeft hier veel mee te maken)
maar het blijft voor mij een lost 80's classic. O ja, nog iets uit deze film
wat gedateerd is, Kirstie Alley's wasteline...
Breathless, de Amerikaanse remake van de nouvelle
vague-klassieker "A bout de souffle", heb ik een tijdje terug op BBC
kunnen bekijken en ik moet toegeven, hoewel het verhaaltje redelijk dun is en
de film vooral rust op de charmes van Kaprisky en Gere, vond ik de film fris en
entertainend genoeg om volledig uit te zitten. Ook al heeft deze film geen bal
te maken met het origineel buiten het gegeven dat een bad boy verliefd wordt op
een beïnvloedbare deerne en je het feelbad-einde van mijlenver ziet afkomen.
Over "The last dragon" schreef Michel Follet in
zijn boek "Kijkhalzend" een uiterst grappig stuk welke ik hier
integraal wou neerpennen. Vind ik dat boek toch niet meer terug zeker!
Gesigneerd en met een fijne tekening van Jan Bosschaert en al. Straks nog eens
checken, het zou hier echt ergens moeten liggen... "The last dragon"
vond ik, indertijd althans, een geslaagde en zeer opwindende actiefilm. Wat ik
me van herinner: een over the top kitscherige bad guy, gevechtscenes waar de
vonken van afvlogen (letterlijk en figuurlijk) en niet in het minste de love
interest in de vorm van stoeipoes Vanity. Yum. Volledige film op YT. Sho 'nuff!
The happy hooker heb ik, zoals u al kunt denken, nooit
gezien. Ik herinner me alleen dat het boek een enorme bestseller moest zijn
geweest omdat je geen boeken- of krantenwinkel kon binnenstappen zonder het
risico die vadsige kop van Xaviera Hollander tegen te komen. Wat mij vooral
verbaasde bij het doornemen van deze AUB was dat de anders vrij respectabele
actrice Lynn Redgrave de hoofdrol had in dit onding. De recensies zijn ook
unaniem : de verfilming van The Happy hooker is een sof van jewelste en moet
een van de minst erotische dingen zijn die ooit op het witte doek zijn
verschenen.
De lezers van dit blogding (en het zijn er toch al een
paar heb ik de indruk) weten al dat ik in mijn tienerjaren nogal een horror- en
pulpfanaat was. Ik heb dan ook de Friday the 13th-reeks met veel plezier
verslonden, doch alleen op VHS. The final chapter (IV) was nog een van de
betere afleveringen, A new beginning (V) en Jason Lives (VI) waren ook nog
redelijk inventief, maar vanafdeel
zeven was de rek er uit. Na drie mislukte reboots hoop ik echt dat ze Jason Voorhees
eindelijk met rust laten. O ja, en dit is de aflevering waarin Crispin "Back to the future" Glover aan zijn gory einde komt. Never ask where the corkscrew is...
Twee keer Eddie Murphy in de cinema, raar genoeg in
Vendome en Astrid. De rerun van 48 hours in Vendome kan ik nog ergens plaatsen,
maar Beverly hills cop laten uitbloeien in Astrid is gewoon onvantwoord. Ben
toch te laat geboren volgens mij, wat een fijne job moet het zijn geweest om
zulke beslissingen te kunnen maken. Ik zou BHC misschien nog laten lopen in
Capitole of, in tegenstrijd met de normale gang van zaken, in Cine Rex Club.
Waarom itt de normale gang van zaken? Omdat daar meestal meer de films met een
arty inslag werden gedraaid. Who am I kidding, tegen midden jaren 80 werd er
zelfs brol als Maxie gedraaid. My god, was me dat een verschrikkelijk onding.
Niet om de fans tegen de borst te stuiten, maar Glenn Close met Mandy Patinkin
koppelen? Dutje gegarandeerd.
Ugh...
Maar goed, dus, Beverly Hills cop is en blijft nog steeds
een van de grootste box office hits van de jaren 80. Een film om te zien en te
herzien. En te herzien. Ik ben intussen kwijt hoeveel keer ik 'm gezien heb en
kan desgevolg de film ad verbatim navertellen. Ter grote frustratie voor
diegenen die hem ooit in mij n gezelschap heeft moeten doorzitten. "This
whole thing stinks to high heaven." "Gettafuckouttahere! Noo I'm
serious, I just sold it last week!" "You're not gonna fall for the
banana in the tailpipe?"
En wat vinden we ook nog terug? Een programmaatje van het FFA van het jaar daarvoor! Ik geloof dat ik toen maar een enkele film was gaan bekijken en dat was de hierin besproken Creator met Peter 'O Toole. Ik verwachtte en laugh out loud komedie, maar wat ik kreeg was een redelijk tranerige dramedy. Bonus voor mijn 12-jarige oogjes waren wel de bazongas van Virginia Madsen.
Enkele opmerkingen : lees zeker de rubriek "Couleur Locale", fijn om te lezen dat er indertijd met zoveel humor in een filmfestivalblaadje mocht geschreven worden. En vergelijk met de stijve, politiek correcte boekjes van nu.
Ook viel het meteen op met hoevelen de lokale bedrijven wel waren om het FFA te sponsoren. Ook niks meer van dat heden ten dage. Sponsoring? Wasda?
Verhuizen betekent wegsmijten wat je niet meer nodig hebt, maar ook dingen terugvinden die interessant kunnen zijn voor deze blog. Knack geeft elk jaar als extra bijlage de programmatie van het Filmfestival van Gent en in de jaren '80 publiceerden ze ook die van het Festival van Antwerpen. Bij het doornemen van die programmatie valt het weeral op dat zoveel films na een screening op zulk festival nadien vrijwel onmogelijk terug te vinden zijn, in welke vorm dan ook. Even snel doorlopen? Graag!
Het geschifte Gothic van de al even wacko Ken Russell ging tijdens het FFA in Première en niet onopgemerkt aangezien een van de meer aantrekkelijke protagonisten voor de gelegenheid was afgezakt naar Metro II. Hieronder zien jullie deze Myriam Cyr alsook Keith Gordon, een andere opmerkelijke gast van het FFA.
Het Australische Malcolm met Colin Friels werd ooit in België op VHS uitgebracht, met een spuuglelijke hoes als ik me goed herinner. Weet er iemand toevallig van wie de muziek is die in de trailer wordt gebruikt?
My Friend Ivan Lapshin ziet er een typische oer-Russische film uit. Nooit van gehoord, noch teruggezien.
Andrei Tarkovsky kan met recht een van de grote Russische regisseurs genoemd worden. Ik kan eerlijk zeggen dat ik veel óver zijn films heb gelezen, maar nog nooit de moed heb kunnen opbrengen er effectief een te zien. Zelfs Soderberg's remake van Solaris héb ik wel op dvd, maar nog nooit bekeken. Offret/the sacrifice is een Zweedse film door hem geregisseerd en deze is alleen met Spaanse ondertiteling terug te vinden op YT.
Wel heb ik een interessante making-of van Offret op YT gevonden. Met Engelse ondertiteling.
Over Salò kunnen we kort zijn, om de docu te citeren die op de special edition dvd staat van deze klassieker: "Er is een vóór en er is een ná Salo." De eerste keer dat ik Saló zag was ik amper 14 en verliet ik de zaal halverwege. Dit was in de Passage 44 tijdens het Festival du Film Fantastique en aangezien er geen interessante film draaide op het festival die dag, waagde ik mn kans in de cinefiele bioscoop aan de overkant. Ik had er een aantal dagen daarvoor de cult classic Dr Caligari van Stephen Sayadian gezien en ik dacht "Laat ik mezelf nog eens verrassen..." Ik heb op YT een making of van Saló gevonden...
She's gotta have it betekende de doorbraak voor Spike Lee, een film die zich, lowbudgetgewijs, afspeelt in zo goed als één enkele locatie nl een appartement in New York waar een jonge, aantrekkelijke African-American vrouw zich het hof laat maken door 3 dawgs. Niet veel beeldmateriaal te vinden op YT...
Het debuut van Mark romanek, de regisseur van o.a. One hour photo en ettelijke virtuoze muziekvideos, heette Static en had o.a. bovenvermelde Keith Gordon en Amanda Plummer als hoofdacteurs. Gordon was dus ook op bezoek in Antwerpen en hield na de voorstelling een Q & A met het publiek. Nu was dit de allereerste keer ooit dat ik de mogelijkheid kreeg een echte Hollywood-acteur een vraag te stellen. Ik had daarvoor reeds Christine gezien, dus ik wist al wie Gordon was, en met het schaamrood op de wangen stond ik tijdens de Q & A recht uit m'n stoel (ook omdat niemand anders de kans greep, lamzakken) en vroeg "Did anything peculiar happen during the making of the film?". Aangezien Static ook een redelijk weirde film was, verwachtte ik uitzinnige verhalen zoals haunted sets of dergelijke, maar neen, buiten enkele mensen die tijdens het filmen van de climax van het verhaal door de warmte buiten westen raakten was er niet echt iets raars, neen... Ook goed, ik had het toch maar effe gedaan. Ook al wist ik door het bonken in mijn hoofd enkele seconden even niet meer waar ik was, ik had toch maar effe aan een echte filmacteur op mijn 13e een redelijk coherente en relevante vraag gesteld. De film zelf is en blijft ook een van mijn all time favorites, alleen al door het originele concept (jongeman vindt een tv uit die beelden uitzendt vanuit de hemel) en het feit dat als openingsmuziek "This is the day" van The The gebruikt wordt. Static is een cultjuweeltje en spijtig genoeg totaal onvindbaar op welk medium dan ook...
Met de VHS van Alan Rudolph's Trouble in Mind smeten ze in de jaren 80 dan weer naar uwe kop... Deze heb ik nog steeds niet willen zien vooral omdat ik niet zo'n fan ben van Rudolph's regie, noch van de trage, uneventful* verhalen die hij verfilmt. Misschien buiten Choose me en Mrs Parker gerekend, maar zelfs dan zijn Rudolph's film dikwijls een taak om uit te zitten. There, I said it. * Le mot juste.
Aangezien ik hier al een drietal uurtjes aan deze paar films heb gezeten laat ik het aan jullie over om de rest van de programmatie door te spitten. Dus uiteindelijk door mezelf gezien en gekwoteerd op maximum 4:
- The album of Martin Scorsese ****
- Are we winning mommy? *
- Choose me ***
- Custody ***
- La Historia Official **
- Parting glances ***
- Gothic ***
- Salo ****
- Static ****
Het lukte me niet om alles mooi alfabetisch te posten, but you get the point...
Trouwe lezer van deze blog Frank P. zond me onlangs een aantal A.U.B.'s toe (merci, Frank) welke me deden beseffen dat ik niet op mijn 12e fervent cinemaganger werd, maar ik reeds op mijn 11 de warmte, gezelligheid en (ont)spanning van de Antwerpse bioscoopzalen opzocht. De allereerste films waarvan ik met volle overgave kon genieten waren Back to the future (die ik nadien nog minstens 2 keer in de cinema was gaan bekijken), Runaway (sci-fi thriller van Michael Crighton met Tom Selleck), Otto - der film (een geschifte Duitse komödie), P.R.O.F.S. (een luchtig jaren '80 doorslagje van Les sous-doués passent le bac) en All of me (met Steven Martin en Lili Tomlin in goede doen).
De blog Antwerpen Kinemastad en dan vooral de meest recente blog-entry (http://cinantwerp.wordpress.com/2013/01/06/de-ouderwetse-charme-van-cine-ambassades/) deed me dan weer beseffen waaróm net de zalen van het Rex-concern zo'n grote aantrekkingskracht vormden en waarom de weemoed naar deze tijd met de jaren groter werd. Dit waren zalen waar de tijd was blijven stilstaan, waar moderne jaren '80 entertainment voorgeschoteld werd in een luxueuze en warme jaren '50 omgeving. Meestal warm dan toch, want ik herinner me dat ze in sommige zalen dikwijls vergaten om voor de vertoning van 14u op voorhand de verwarming al aan te steken. Fresco's en frisco's.
Nu is de bedoeling om in 4 blog-entries een aantal van deze cadeau gedane programma's te doorlopen en zowat een globaal overzicht vormen van wat de tendens was in het Rex-concern in het jaar 1985. Afwisselend grove exploitation, populaire/populistische pulp, arthouse films en blockbusters. Hiervoor neem ik resp. januari, augustus, oktober en december onder de loep. Zoals reeds gezegd zullen later de gaten worden opgevuld wanneer de fimmagazines uit die periode worden besproken. Maar dit is iets voor later, veel later.
The killing fields van Roland Joffé met o.a. Sam Waterston en Craig T. Nelson.
De synopsis gerat van Wikipedia :"Sydney Shanberg is een journalist die een reportage maakt over de Cambodjaanse oorlog
voor de krant New York Times. Samen met zijn vriend en plaatselijke
correspondent Dith Pran behandelen zij de waanzin van de oorlog. Wanneer het
Amerikaanse leger Cambodja verlaat, stuurt Dith Pran zijn familie met
hen mee, maar blijft zelf achter om Schanberg te helpen met zijn
reportage. Omdat de Rode Khmer
steeds meer macht krijgt in Cambodja, moet Schanberg niettemin het land
verlaten, maar zonder zijn Cambodjaanse vriend Dith Pran."
Met andere woorden een film die, ondanks zijn gedateerd onderwerp, nog steeds een krachtig pamflet is tegen onrecht. Net als Cry Freedom is dit perfect voer voor schoolscreenings. Volgens mij heb ik indertijd deze film inderdaad tijdens de les godsdienst moeten ondergaan. Spijtig genoeg staat de volledige film niet op YT, maar de trailer geeft een goed idee van waar het over gaat. De film kreeg een berg Oscars en Oscarnominaties, maar Joffé zou buiten The mission van een paar jaar later nooit meer hetzelfde niveau bereiken met zijn films.
The Terminator heeft iedere filmkijker wel eens gezien, zij het op het grote scherm, zij het later op home video of teevee, dus daar kunnen we kort over blijven. Dé film die James Cameron's carière startte (Piranha 2 niet meegerekend) en die de Governator een household name maakte. Een van de vele memorabele scènes speelde zich af in discotheek Tech-noire waaruit kan afgeleid dat lang niet alle muziek uit de jaren 80 het herbeluisteren waard is. Gelukkig overstemt de instrumentale soundtrack op den duur de kitschbrol.
Een trashfilm in cine Metro II? Meestal waren die voorbehouden voor Ciné Capitole! Maar aangezien in die zaal de rigeur de Terence Hill en Bud Spencer-vehikels draaiden werd Savage Streets dus op het gigantische scherm van Metro II gescreend. Een vigilantefilm met de rondborstige Linda Blair, daar was natuurlijk wel een publiek voor. Mezelf meegerekend, hoewel ik een aantal jaar moest wachten eer ik deze op VHS te pakken kon krijgen. Rape, revenge, bandanas, aerobics, big tits and crossbows. Een topper in het 80's pulpgenre. Volledige film staat op Youtube : http://youtu.be/0YhcUS2TSqQ
Amadeus van Milos Forman zou minstens 77 weken op de affiche staan en zou nog een van de weinige vertoningen zijn waarvoor in Ciné Rubens genummerde plaatsen werden voorzien. Een tour de force van zowel de regisseur als hoofdrolspeler Tom Hulce, die zeer ten onrechte naast de Oscar voor beste mannelijke hoofdrol greep. Die ging naar F Murray Abraham, die in dezelfde film Mozart's nemesis Salieri speelde. Ook verdiend, maar toch... Tom Hulce zou zich vanaf midden jaren '90 alleen met toneel en musicals bezighouden en zeker niet onverdienstelijk. Een zeer informatieve making off (sic) van de film staat op YT.
Gremlins van Joe Dante is en blijft een Kerstklassieker en wordt spijtig genoeg veel te weinig op teevee vertoond. Ik herinner me als gisteren dat deze film gigantisch veel werd geplugd, in alle jeugdbladen (Joepie, Bravo, Robbedoes,...) verscheen er wel een artikel over hoe cool de film wel was en dat er baanbrekende special effects werden gebruikt. Nu is het gebruik van animatronics natuurlijk verschrikkelijk gedateerd, maar ik heb tot op heden toch nog veel liever een kramakkelijk bewegend pluche beest dan die overdaad aan CGI die in contemporaire films de zaal wordt ingezwierd. Met enige uitzondering van The Avengers. The Avengers was áf.
Gizmo kaka.
De eerste Police Academy : platvloers, debiel, ordinair, maar o zo grappig. In navolging van komedies als Stripes en consoorten was dit het recept voor een surefire blockbuster. Het Antwerpse publiek kon de capriolen van Steve Guttenberg, George Gaines en een zeer appetijtelijke Kim Cattrall zeker smaken.
Ik ben sinds jaar en dag grote fan van het oevre van David Cronenberg. Tot en met Eastern promises welteverstaan, want wat hij nadien wist uit te persen heeft niks meer van de baan/beenbrekende Cronie waar ik destijds door gefascineerd raakte. Eastern Promises had nog een klein beetje dat viscerale, de tattoos van Mortensen, ontblote Russische bovenlijven die met messen bewerkt werden. Maar de laatste twee films waren simpelweg doodsaai en/of overdreven cerebraal. Rabid kan eigenlijk meer als een aanloop kan gezien worden naar DC's doorbraak met Scanners. Typisch Cronenbergiaanse film toch, over een menselijke versie van hondsdolheid die door Toronto waait. Een typisch filmpje voor in Ciné Brabo dus. Volledige versie op YT.
Top Secret!, uitroepteken verplicht, was de eerste film van Val Kilmer en de laatste voor Peter Cushing. En, na Airplane, de template voor de typische Zucker-Abrahams-komedies die zo succesvol werden in de jaren '80 en '90. Net als Airplane een film vol in-jokes, slapstick, double entendres en visuele vondsten. Een film om te ontdekken of te herontdekken. Ik herinner me goed dat Top Secret! een van de paradepaardjes was van Filmnet indertijd en dat de trailer steevast in hun reklames voorkwam. Nu ik er aan denk, Filmnet, nog zoiets waar eindeloos over gepalaverd zou kunnen worden. Het viel me recentelijk pas op dat hun programmatie bijna louter uit films bestonden die op het Esselte CIC label gereleased werden. Food for thought. Speaking of food for thought...
Over The never-ending story ga ik kort blijven, niet alleen omdat deze blog-entry uit z'n voegen begint te barsten, maar vooral omdat ik me eerlijk gezegd bitter weinig herinner van deze fantasyfilm van Wolfgang Petersen. Ik weet alleen nog dat ik een gigantische crush had op actrice Tami Stronach en zeker na een bepaalde fotoshoot voor het Duitse jongerenblad Bravo. Stronach zou uitgroeien tot een ongeloofelijk straffe danseres, zie ook haar website: http://www.tamistronach.com. Damn... Doch dit terzijde. Deze blog zou zichzelf niet zijn als er geen fijn beeldmateriaal van Patsofilm in verwerkt was en deze keer is dit het promofilmpje van de avant Première van deze film. Beelden die toch weer doen hunkeren naar de tijd waarin het filmbezoek een feest was.
Les Ripoux heb ik recentelijk voor de eerste keer gezien en het verwondert me dat deze KNT gekwoteerd stond in 1985. Het daagde ook zeer laat dat de titel verwijst naar het Verlan voor "pourri", als in "corrupte flikken". Een kaskraker in Frankrijk en ik moet toegeven dat ik me ook kostelijk heb geamuseerd. Kan makkelijk naast de Franse komedies met Pierre Richard en Depardieu staan. Een aanrader voor de fans van het genre. En het heeft me Philippe Noiret doen appreciëren als acteur. Beter laat dan nooit, ik weet het...
Films nog te zien? Als filmkijker/kenner moet ik met enige schaamte (Ken ik dat wel? Misschien ein bisschen.) toegeven dat ik nog steeds Paris, Texas niet heb gezien. De vragen die ik me bij deze film stel zijn 1) Harry Dean Stanton als leading man? Toch liever in bijrollen zoals in Repo man. 2) Wim Wenders? Poëtische cinematografie? Heb ik daar nog het geduld voor? Maar langs de andere kant, Nastassia Kinski speelt er wel in. I could watch her reciting the phone book...
Private lessons kan ik wel missen denk ik. Maar Firestarter?
Tot zover Januari 1985. En dan te denken dat ik alle 4 de programma's in één blog wou bespreken...
Aangezien het gisteren Bowie's 66e verjaardag was, sign ik off met zijn single uit deze besproken periode.
N.B. : Met betrekking tot The killing fields dit nog gevonden. Beelden van in en rond Cine Rubens!
