RIP Rex

Onlangs nog op een verloren gewaande VHS teruggevonden. Pijnlijk, pijnlijk,...

Februari 1986 - Geen scan, wel overpeinzingen

Meer en meer begon ik op mijn eentje naar de cinema te gaan, als 11/12-jarige knaap was ik de koning te rijk. "Vingde da na ni appetaant oem alien te gaan?" Vroegen mijn ouders steeds. Ik had niet liever, niemand om rekening mee te moeten houden, je ging zo dicht bij het scherm zitten als je maar wou, niemand die de aandacht van de film kon afleiden. Dit was ook "mijn" stad en dit waren "mijn" zalen, mijn biotoop waar ik elke week kon genieten van de impulsen rondom mij. Toen was er, voor mij althans, helemaal geen sprake van verzuring, geen gevoel van onveiligheid. Een uitgebreide wandeling maken voor of na de film was een avontuur, ik genoot niet alleen van de beweging, ik wou ook elke vierkante meter van mijn stad leren kennen. Met ouder worden leer je ook andere Belgische steden al dan niet grondig kennen, maar het is en blijft een onbetwistbaar feit dat er geen enkele stad zoals antwerpen bestaat. Of heeft bestaan, want het staat al even goed buiten kijf dat Antwerpen in de laatste 15 jaar stukje bij beetje zijn charme is verloren. En dan krijg je verzuring, bitterheid, ontgoocheling. En niet alleen bij mij...

Als je er bij stilstaat hebben de Antwerpenaren toch veel te danken aan die knuffelmegalomaan Heylen. Hij was het die sinds negentien*bloody*vijfendertig (!) het gezicht van de stad Antwerpen schiep. Heylen en niet te vergeten alle medewerkers, van de programmeurs op de hoofdzetel tot de ouvreuses van de BTW-zalen.

Tot zover de sfeerschepping, op naar de reviews van februari 19*bloody*86.

The heavenly kid hapt makkelijk weg : kluchtig, luchtig, geen grote acteerprestaties, uiteindelijk een leuk zondagmiddagfilmpje. De film gaat over Bobby (Lewis Smith), een tiener die rond 1956 omkomt bij een 'chicken race'. Hij kan vervolgens niet in de hemel komen voordat hij in 1986 nog enig goed werk op aarde heeft verricht. Dit "goed werk" bestaat er uit een typische square loser aan een lief te doen geraken. Ook leuk aan deze film is dat Richard Mulligan, komisch acteur uit o.a. De televisiereeksen Soap en Empty nest hier de rol vertolkt van een ultracoole guardian angel. Veel te vroeg heengegaan ook, die Mulligan. Premiere voor Belgie in cine Metro, maar al even snel terug weg als ie gekomen was. 

Van Rocky 4 in cine Sinjoor heb ik vooral de soundtrack onthouden. Van de film een pak minder eigenlijk. Dolph Lundgren, Stallone, trainingmontage, toernooi, Rocky wint. So far, so formula. Maar daartussen wel de, bij nader inzien wel extreem patriotische, superhit Living in America van James *huh* Brown. Biij het terugzien van de bijbehorende videoclip kom ik tot de constatering dat heel de film eigenlijk een pro-USA pamflet is. En dan nog op zo'n typische, luide, in your face-manier. 

Nog (steeds) niet gezien :

Honeymoon/Lune de miel met Nathalie Baye en John Shea. Trailer alleen te vinden op Videodetective :

http://www.videodetective.com/movies/honeymoon/1622

Plenty van Fred Schepisi met o.a. Meryl Streep, Charles Dance, Sam Neill en als ik op de trailer moet afgaan een zeer slecht acterende Sting. Ziet er best de moeite uit, maar zeer moeilijk te vinden. 

Target van Arthur Penn met Gene Hackman en Matt Dillon. 

En ondanks een grote Woody Allen fan te zijn heb ik nog steeds Purple rose of Cairo niet gezien. Grootste reden hiervoor is de immer irritante Mia Farrow. 

Blogje komt zooo

Effe met 1000 + 1 dingen bezig.

I leave you with this...

Merci Patsofilm!

Cinema Calypso I, II, III en Calypso Zoo

In 1973 startte de Nederlandse Calypsogroep met drie zalen op de hoek van de De Keyserlei en de Quellinstraat. Hoewel dit "cinemacomplex" geen deel was van het Heylen-imperium haalde deze bioscoopzalen een gigantisch aantal bezoekers en dit vooral omdat er regelmatig films geprogrammeerd werden die niet in het Rex-concern draaiden. Niet alleen de geprogrammeerde films zijn besprekenswaardig maar ook de bijzondere architectuur van de 3 zalen en de indeling van het gebouw zelf.

Eerst een beetje geschiedenis : Als men in 1973 al van 3 cinemaschermen in eenzelfde complex sprak, was dit al een "multiplex". Een gat in de markt dus. In 1986 wordt Calypso niet alleen overgenomen door de beruchte Superclub-keten, maar worden er vernieuwingen gemaakt aan alle zalen én worden twee cinemazalen aan het Astridplein erbij gehaald om aan een mooi totaal van 5 schermen te komen. Die twee nieuwe zalen aan de Antwerpse Zoo worden omgedoopt tot ... Calypso ZOO. En dan is er nog een hele nageschiedenis met Erik Kloeck.

Uit de Flickr-page http://www.flickr.com/photos/truusbobjantoo/ heb ik volgende korte historie gehaald : "Calypso was opened in 1973 in a building which previously housed the Crosly-Trocadéro (1920). It had three screens with 70mm. The cinema was the first multiplex in Antwerp and was set up by Dutch cinema entrepreneur Piet Meerburg and Erich Emmer, challenging the cinema monopoly of Georges Heylen. In 1986 Calypso was taken over by video renting chain Superclub, who also took over Cinema Royale and split these screens up in two more Calypso cinema auditoria, called Calypso Zoo. When Superclub got into trouble, the Calypso cinemas were sold to Cartoons owner Eric Kloeck. When the Rex concern of Heylen went bankrupt in 1993, Kloeck had a monopoly in Antwerp with Calypso, Century (the former cinemas Tijl, Wapper and Brabo), and Cartoons. When the first megaplex opened in the outskirts of Antwerp (Metropolis), Kloeck closed Century and sold Calypso to Gaumont, who were then building their own megaplex on the territory of the former cinemas Rex, Metro and Ambassades. In 2000 Gaumont sold their Antwerp cinemas to UGC, while Calypso closed. It was rebuilt in 2002-3 and now houses a bank, with a fastfood on the ground floor."

This about sums it up...

Het doel van deze blog is nog steeds de ervaring terug op te roepen van de zalen zelf en Cinema Calypso heeft altijd een zeer bijzondere uitstraling gehad in mijn opinie. Een typisch strakke, Hollandse vormgeving met toch een gezellig tintje door de alomtegenwoordige bruine tapis plain.

Bij het opdiepen van documentatie heb ik een reeks bijlagen gevonden van Gazet van Antwerpen naar aanleiding van het honderdjarig bestaan van de cinema. Natuurlijk was het onmogelijk om iets in te scannen dat de grootte heeft van een blad gazet maar ik heb het segmentje over Calypso er uit kunnen halen.



Via de blog van Alfons Van Camp (http://blog.seniorennet.be/alfonsvc/archief.php?ID=166134) heb ik nog een betere foto gevonden van de gevel.

Dubbele (driedubbele?) deuren aan weerskanten van de ticketbalie en uiterst rechts het uitstalraam met de foto's en affiches van de films die vertoond werden. Bij het binnenkomen was het eerste wat opviel "bruin". Alles was voor zover ik me kon herinneren bruin. In de hal binnengekomen had je links nog een uitstalraam met foto's en affiches en recht voor je de kleine snoep- en drankenbalie. Uiterst rechts de trap naar Calypso 3, naast de trap de dubbele deur om naar Calypso 2 af te dalen en rechtdoor was de ellenlange trap die naar Calypso 1 leidde. Calypso 3 was van deze zalen voor mij persoonlijk de gezelligste. Ik heb er met veel plezier de Chevy Chase-vehikels verslonden en de zaal ademde een cosy sfeertje uit. In Calypso 2 heb ik de rumoerigste cinemagangers meegemaakt en Calypso 1, laten we zeggen dat ik nooit heb gesnapt dat er zoveel zetels nodig waren voor zo'n pietluttig schermpje. Wel een memorabel moment in zaal 1 was het gehuil en gebleit dat werkelijk overal in de zaal weerklonk bij de vertoning van E.T. Als kleine snotter kon ik er niet bij dat iedereen zich zo kon laten meeslepen door iets wat op een doek geprojecteerd werd. En dan nog op zo'n KLEIN doek! Laatste film die ik ooit in Calypso zag zal waarschijnlijk Alan Rudolph's "Mrs Parker & the vicious circle zijn.

Calypso 2 met de soms zeer verraderlijke afdaling hier rechts in beeld.



Calypso 1. En u begrijpt wat ik bedoel met mijn beschrijving. Helemaal onbegrijpbaar waren de rijen zetels helemaal achteraan naast de projectiecabine. Waarschijnlijk gereserveerd voor het publiek dat niet zo zeer voor de film kwam, maar eerder geen hotelkamer kon permitteren.

Nog een ding wat me is bijgebleven waren die typische psychedelische motiefjes op de muren. In afwachting tot de film begon heb ik me meermaals op vergaapt... De belichting in zaal 1 was te luttel om het programmablaadje te kunnen ontcijferen.




Ondanks alle negatief klinkende commentaar heb ik niets als goeie herinneringen aan de Calypso-zalen. En zeker over Calypso Zoo. Bijna elke film die ik daar heb bekeken leek voor mij alleen geprojecteerd te worden aangezien ik bijna iedere keer de ENIGE kijker in de zaal was. Heel bevreemdend soms, vooral als men iets als "The quiet earth" ging bekijken, een film over een "last man on earth".

Spijtig dat ik nergens op het net dat aankondigingsfilmpje van Calypso vind. Bij het begin van elke vertoning had je een korte animatie van het Calypso-logo vergezeld van een typisch 70's rock/disco-riedeltje.

Speaking of riedeltjes, ik herinner me net dat de clip voor The sound of C van Confetti's gedraaid werd pal op het kruispunt van de Keyserlei en de Quellinstraat. Blijkbaar stonden Moonwalker, The beast of war en Betrayed toen op de programmatie bij Calypso. Op 1.31 zie je duidelijk de pancartes.

Dat is nog zoiets, die drie vierkante borden met afgeronde hoeken waarop de films per zaal werden aangekondigd domineerden zeker het zicht op dit kruispunt.

Welke films herinner ik me gezien te hebben in Calypso? From the top of my head een lijstje...

En meteen ook die heerlijke soundtrack aangeschaft...

En dan zitten we nog maar aan 1987... Meer over de films van Ciné Calypso in een volgende blog.

Flashback naar 1985 part 4

Prizzi's Honor ging in Cine Rex in première. Let wel, de H in Honor wordt niet uitgesproken, in tegenstelling tot wat onze vriendelijke presentator ons hieronder meermaals wil wijsmaken. 

Het is in ieder geval een eeuwigheid geleden dat ik Prizzi's Honor gezien heb. Ik had hem vroeger op VHS, getaped van een BRT-uitzending en de dingen die ik vooral van de film heb onthouden zijn, in no particular order : the wonderful William Hickey, Jack Nicolson doet een Marlon Brando met een mond vol padding and why I still don't know, maffia, familie, verraad, Kathleen Turner, death. Zeker geen slechte film, doch voor de lijzige sfeer waarin de film baadt zou ik nu geen geduld meer hebben. 

Back to the future is voor mijn part nog steeds een van de meest geslaagde films van de jaren 80. Een eerlijke, frisse film voor de hele familie dan nog, iets wat eerlijk gezegd moeilijk te vinden is heden ten dage. Tegenwoordig lijkt het alsof achter elke familie-georiënteerde film een gigantische merchandising-machine zit, waardoor elke credibility verloren gaat. Niet dat BTTF op dat punt zo onschuldig was, aangezien Marty McFly rond 1985 zowel Pepsi als Nike op de Amerikaanse teevee kwam aanprijzen.

Maar goed, er zullen nog weinig mensen zijn die de film nog niet hebben gezien. Net als PROFS zou ik 'm op enkele weken in de periode 85-86 zo'n drie keer in de cinema gaan bekijken. En natuurlijk nadien nog ettelijke keren op teevee, VHS, dvd en nu blu ray. Mij zul je nooit horen zeggen dat vooruitgang een schone zaak is, dan zou ik volledig het idee rond deze blog teniet doen, maar het is toch een voordeel als filmfan dat je op dvd en blu ray een karrevracht aan bijkomende info kunt krijgen rond je favoriete film(s). Zo ook dus op de blu van BTTF waarop je volgende info vindt :

Ook een van de beste Soundtracks ever...

 

Michael Cimino heeft me eerlijk gezegd nooit kunnen bekoren als regisseur. En dit heeft niets te maken met mijn groeiend gebrek aan geduld, maar eerder aan Cimino's pacing. Hij weet zeker het meeste uit zijn locatie en mise-en-scène te halen, wat hij met zijn New Yorkse Chinatown hier zonder twijfel ook doet, maar zover ik me herinner was dit ondanks zijn onderwerp een harteloos geheel. Ook de personages zijn zo uitermate antipathiek dat het je weinig kan schelen wat ermee gebeurt. Nee, geef me dan maar Angel Heart van een paar jaar later, waarin Mickey Rourke nogmaals de private eye speelt maar dan in een film die van de eerste tot de laatste seconde aan je lijf blijft plakken.

Er heerste persies een ware softsex-explosie in die laatste week van 1985 want zowel in Cine Vendome als in Cine Savoy waren er producties geprogrammeerd waar je als min 18-jarige snaak alleen maar van kon dromen. Supergirls in3D ofte Supergirls for love is een softsekskomedie geregisseerd door een zekere Walter Molitor/Amato Bozelli, een man die afgaand op zijn IMDB-cv de ene na de andere vunzige film op zijn geweten heeft. Ik kan me alleen maar de taferelen inbeelden die zich in Vendome afspeelden tijdens deze film. Kerels met rood-groene 3D brilletjes op hun smoel en hun broek rond de enkels. The mind boggles...

Die geschichte der puppen had dan weer als alternetieve titels Taifun der zartlichkeit of The story of the dolls. Een verhaaltje over een naief Fillipijns meisje dat haar kans waagt in de wereld van de adult entertainment. Wat me hier vooral frappeert is dat de hoofdactrice in kwestie er zo jong en onschuldig uitziet. Pure sexploitation dus. Meer info voor de geinteresseerden: http://bamboogodsandbionicboys.blogspot.be/2009/03/story-of-dolls-1984.html

Van Friday the 13th: a new beginning herinner ik me vooral de artwork van de VHS-cover. Eigenlijk herinner ik me levendig de covers van alle episodes van de franchise aangezien het deze waren die me telkens verwelkomden bij het bezoek aan de horrorhoek van Videoland Gallifortlei. My God, de tijd die ik daar versleten heb... Maar dat is een ander verhaal. Een leuke making of gevonden over de film.

Nog te zien : The honorary consul met Richard Gere en Michael Caine. Ik zie niet dat deze voor de Amerikaanse markt werd omgedoopt als Beyond the limit. Waarschijnlijk om vragen als "Wha's a consul?" te vermijden...

Rambo : first blood 2 heb ik inderdaad nog niet gezien. Ook al werd deze bij de vhs release zo goed als door de strot van de consument geramd... Aanrader?

Silverado. Een schande. Ik weet het. Kasdan, die cast,...

Volgende keer neem ik de Calypso-zalen nog eens onder de loep. Ik heb hieromtrent nog fijne documentatie gevonden.

Bits and Robs

En plots sloeg de teller op 1100 plus! Waar komt dat ineens vandaan? Not that I'm complaining...

De volgende review, de laatste uit de reeks over het jaar 1985, komt er binnenkort aan. Ik moet er alleen een paar uurtjes voor kunnen uittrekken. En da's nou net m'n pech. Soon, very soon.

Ik wou jullie nog net een knipsel meegeven van ergens begin jaren 90 alwaar ons aller Robbe de deugden van alcoholvrij bier aanprijst. Heb dit altijd een geestige reklame gevonden, niet alleen omdat het een kijkje geeft in het interieur van een BA (Bekenden Aantwaarpeneir), maar ook omdat het gegeven me om een of andere reden zo absurd lijkt. Ne vengt lak de Robbe die een gezond alternatief aan de man brengt...

Kaap van de 1000 hits!

Who would've thought?! 60 posts, ongeveer een half jaar stukjes schrijven. Het helpt natuurlijk als je de tijd hebt om er er wat effort in te steken... Merci aan de lezers, ik hoop dat het enigszins wat informatief/entertainend is voor jullie.

Over effort gesproken, in de jaren '80 staken er af en toe her en der wat nieuwe filmmagazines de kop op. Om enkele maandan later op de fles te gaan. De Nederlandstalige magazines van langere duur waren Oscars, Cinema en natuurlijk Film en Televisie. Een van die filmkrantjes die geen lang leven beschoren was is Film en Video Take One. Als ik me niet vergis was dit een bijproduct van Super club nv, een bedrijf welke op het eind van de jaren 80 een nekschot kreeg door een gigantisch opgezette fraudezaak. Meer info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Superclub-KS-affaire

Hun hoofdkantoor was op de Boomsesteenweg in Aartselaar en inderdaad, als ik heel ver terugdenk was daar volgens mij een gigantisch Super club complex. Kan iemand dit confirmeren? Anyhoo, zo'n krantje is een bitch om heelhuids door verschillende verhuizen te sleuren, laat staan dat je het meermaals deftig zou openklappen en effectief lezen. Maar goed, voor een tweewekelijks blad daterend van '87 en '88 is dit een redelijk effort qua lay out en inhoud.

Maar wel moeilijk om in te scannen, dus bij deze een aantal relevante/interessante stukjes.

Flashback naar 1985 part 3

Wie deze blog leest, weet ongetwijfeld wie Willy Magiels is. De man die o.a. samen met Robbe de Hert het voor de Antwerpse filmfanaat onmisbare boek "De magie van de cinema" schreef. Dit boek is een must voor iedereen met interesse in de historie van de cinemabeleving in Antwerpen, van het prille begin tot en met de komst van de multiplexes, verrijkt met exclusief beeldmateriaal en interviews met belangrijke figuren in de Antwerpse filmwereld. Het zou me zeer verbazen dat lezers van deze specifieke blog dit hebbeding nog niet in huis zouden hebben (ik noem het een hebbeding aangezien dit omvangrijke boek al voor een spreekwoordelijk appel en een ei op de kop te tikken is) maar voor de geïnteresseerden is deze zonder twijfel te bestellen via de site van Filmhuis Klappei nl. Www.klappei.be

Nu, uit bevriende blog "Antwerpen Kinemastad" haalde ik volgende quote :"perschef Willy Magiels noemt de aankoop van de Kurosawa-film ‘Ran’ door Excelsior Films voor € 425.000* één van de oorzaken van de ondergang van het Rex concern." Met veel poeha werd deze prent van Japanse grootmeester Kurosawa gereleased, zelfs met een over the top tagline als "De filmgebeurtenis van de eeuw!". Iets wat klinkt alsof het letterlijk door baron Heylen gedicteerd is geweest :" Zet datter mor oep, dan koume de mengse vanzellef." Maar het volk bleef weg want een Japans heldenepos, hoe groots en theatraal ook in beeld gebracht, was niets meer voor het bioscoopvolk van die tijd. Op de beelden van de "prestigieuze" avant première valt het me niet alleen op dat deze vooral door ministers en hun eega's (al dan niet maîtresses) werd bijgewoond, maar ook hoe ongeloofelijk droog die mensen er toch uitzien... Merci Patsofilm, trouwens, voor weer onmisbaar beeldmateriaal. 

* Zou dit echt geen typo zijn? Een half miljoen frank, tot daartoe, maar een half miljoen euro?

Noch Parole de flic, noch desperately seeking Susan, noch zelfs Les rois du gag konden me interesseren. Ik heb een bloedhekel aan Alain Delon en Madonna en in mindere mate Michel Serrault. Wat me wel kon boeien was Crimes of passion, maar zelfs met mijn freaky lengte op mijn 12 jaar had ik de caissière nooit kunnen wijsmaken dat ik 18 was. Enkele jaren later zou ik me de VHS van Crimes aanschaffen en was de eerste kennismaking met de psychedelische trashy artfilms van Ken Russell een feit. Altered states, Gothic en Lair of the white worm zouden volgen en deze gesjeesde mindtrips maakten me meteen een fan van zijn unieke visie. Crimes of passion dus, waarin een nog redelijk appetijtelijk uitziende Kathleen Turner haar dagjob als designer afwisselt met een avondjob als kinky prostituee China Blue. Anthony Perkins is de gestoorde, aan lager wal geraakte priester die haar kost wat kost wil redden uit haar zondevolle leven. Volledige film opYT, maar uiteraard KNT gekwoteerd...

Lifeforce in Cine Sinjoor... Een knappe poster, een interessante cast (waaronder ook Patrick "Captain Picard" Stewart) maar stuntelige special effects en een krakkemikkig verhaaltje. Misschien moet ik de film na al die jaren nog eens een kans geven, want de laatste keer dat ik m zag was op huurvideo. "Huurvideo", nog zo'n term die je nooit meer zult horen. Soit, wat ik me van de film herinner zijn uiteraard de bumpers van Mathilda May, houterig bewegende ruimtezombies, te lange conversatiesl tussen legerinstanties en een chaotische, onoverzichtelijke finale. In stukken op YT te bekijken.

Toegegeven, Steve Martin is een uitstekend fysieke komiek, zeker in deze film, maar zoals ze zo mooi in het Antwerps zeggen :"kan gewoén zene kop ni zing". Lily Tomlin daarentegen heeft me altijd kunnen bekoren, hoe weinig films ik dan ook met haar gezien heb. "Short cuts", "The incredible shrinking woman", ... Ik herinner me wel heel levendig All of me, niet in Vendome gezien, maar eerder in Quellin als ik me niet vergis. All of me, een komedie van Carl Reiner, waarin Steve Martin als succesvolle advocaat per ongeluk de geest van een overleden cliënt in zich krijgt, met alle gevolgen vandien. Deze, samen met Plains, trains and automobiles, zijn de films waarin ik Martin nog enigszins kan luchten. Misschien ook nog in L.A. Story, maar dit zal eerder voor het geslaagde scenario zijn, ook van de hand van Martin. But do NOT mention Bowfinger of de gruwelijke Pink Panther remakes. Disgusting. 

Als laatste dan Looker, weeral van Michael Crichton, gezien op BBC, een geslaagde sci-fi thriller met een immer aangename Albert Finney. Blijkbaar is dit een productie uit 1981. Een rerun? Volledige film opYT!

Niet gezien : The bitch, een curiosum uit 1979, Joan Collins, Disco, lingerie, exploitation. Toch eens ergens proberen terug te vinden. Een sequel op The Stud, een film met meer van dit, de soundtrack was blijkbaar een millionseller. Ik herinner me vooral de artwork van op de vinyl...