De week nadien was er nog niet veel verandering in de programmatie, er was alleszins niet veel nieuws wat niet KNT was. House, Chained heat, Tenue de Soiree moest ik allemaal voorbij laten gaan tot een latere datum. Deze laatste was tussen haakjes mijn introductie tot de geniale werken van Bertrand Blier, maar ik heb wel enkele jaren moeten wachten eer ik zijn films kon/mocht bekijken. Als ik me niet vergis was TDS een aantal jaren later op RTBF te bekijken maar om de film, als non-Fransoos, volledig te kunnen appreciëren was wel een ondertitelde versie nodig om de knapperige dialogen (ja, ik zei knapperig as in crispy, crunchy, uiterst origineel) volledig te kunnen volgen. Voor diegenen die hun cinema "high-brow" willen is dit manna. Én de films van Léos Carax. Én die van Greenaway. But I digress...
Odeon was nog maar net opgedeeld in 4 kleinere zalen. Een knap staaltje werk dat in mijn mening zeker niet naar waarde geschat werd. Hier nog eens Patsofilm's filmpje hieromtrent :
Wat me wel aan de zalen stoorde, herinner ik me net, is dat het plafond te hard reflecteerde. Cutting corners, are we, Mister Heylen?
Odeon - Macaroni - geen trailer
Geen idee wat me bezielde om Macaroni te gaan bekijken. De naam Jack Lemmon liet me waarschijnlijk denken dat het hier om een laugh-out-loud comedy in de trant van The Apartment of The odd couple ging. Wat ik voorgeschoteld kreeg was een lauwe, bitterzoete film waarin Lemmon op het einde opstaat uit de dood omdat Marcello Mastroianni's moeder zo'n lekkere Macaroni maakt. Oh dear...
Wapper - Warning sign
Deze is me echter wél bijgebleven. Sam Waterston, Kathleen Quinlan en G.W. Bailey, "de slechte uit Police Academy", in een pseudo-zombiefilm over een ontsnapt virus in een laboratorium voor biologische wapens. Are there any other? Na Day of the dead en Return of the living dead was dit een ideale zombie-fix.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten