Some good, some very bad.
Een van de slechtste films van 1986 (naast Miracles van enkele weken geleden) moet ongetwijfeld Haunted Honeymoon zijn van en met Gene Wilder. Persoonlijk kan ik Gene Wilder enkel in kleine dosissen verdragen of hij moest gepaard zijn met de immer genietbare Richard Pryor (zie de veel amusantere See no evil, hear no evil). Ook heb ik niks tegen OTT humor, maar HH is zo pijnlijk ongrappig dat ik meermaals geneigd was het af te bollen.
Cine Brabo bewijst andermaal een van mijn favoriete filmzalen te zijn door het lichtjes fantastische Labyrinth te programmeren. Een van mijn allereerste crushes was dan ook meteen een feit, Jennifer Connelly in blue Jeans. Still does it to me, even at my age. Maar goed, de film! Labyrinth is een van Jim "The Muppets" Henson's strafste films, indien mogelijk nóg beter dan The Dark Crystal en dit is volgens mij te wijten aan het feit dat je hier twee (drie als je de baby meetelt) menselijke personages hebt die je meesleuren in Henson's wonderbaarlijke fantasiewereld. David Bowie is een staaltje van perfecte casting geweest als de koning der Goblins, hoewel zijn outfits bij momenten wel de aandacht afleiden, zeker bij het vrouwelijke publiek if you catch my drift. One word : codpiece.
Er valt nog ontieglijk veel te vertellen over dit kleine meesterwerkje dus is het weeral een dikke meevaller dat de "Making of"-docu integraal op YT staat.
Bowie werkte met Trevor Jones aan de superbe Soundtrack, een vinyl die ik grijs heb gedraaid in 1986.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten