Bla bla bla, cryptische titel, bla bla bla, de scan hangt scheef. Humour me...
Een vergeten evenement, inderdaad. Herinnert u zich de Diamond awards in het Sportpaleis? Een jaarlijks muziekfestival waar redelijk grote sterren hun hits van het moment kwamen promoten door middel van het ontaxerende medium playback. Dat zag er ongeveer zo uit :
Nu werd er die week in November aansluitend een muziekfilmfestivalletje van 4 dagen georganiseerd en dit ging door in de prestigieuze Ciné Rex. Door Gazet van Antwerpen had ik toch geen vrijkaarten voor de opening gewonnen zeker? Aangezien ons ma door de reeks North and South heftige fan was geworden van Patrick Swayze had ik haar meegenomen naar de avant-première van Dirty Dancing. Er werd ook met veel luister aangekondigd dat een van de acteurs uit de film speciaal voor de AP was afgezakt naar België. Groot was ma's teleurstelling toen niet Patrick Swayze, maar Cynthia Rhodes het podium opstapte. Ik vond dat allemaal nog niet zo erg. Sinds het ultracoole, maar in retrospect slecht gedateerde Runaway was ik redelijk fan van haar geworden. Ik herinner me dat er na de film een oorverdovend applaus volgde en Rhodes uit dank een reprise nam op het podium.
Twee van mijn favoriete films van de jaren 80 zagen hun release die week nl. John Hughes' Some kind of Wonderful en Wayne Wang's Slam dance. Beiden typisch eighties en beiden met een onvergetelijke en unieke soundtrack. Welke ik natuurlijk met de rest van het wekelijkse zakgeld meteen na de screening aanschafte in OPUS 1. Heel toevallig zijn dit allebei ook films die ik niet in het Rex concern ben gaan bekijken (Slam dance zou daar zelfs geen release krijgen), maar in het nabije Calypso-complex. Meer info over die zalen neem ik een van de volgende posts wel onder handen.
Some kind of wonderful is een typische John Hughes coming-of-age film met Eric Stolz, Lea Thompson, Mary Stuart Masterson en Craig Sheffer. Synopsis uit Wiki : "Keith (Eric Stoltz) is al zijn hele jeugd bevriend met jongensachtige Watts (Mary Stuart Masterson). Als hij verliefd wordt op de populaire Amanda Jones, beginnen de problemen." Hier wordt het niet onbelangrijke gegeven vergeten dat Keith van de "wrong side of the tracks" is en Amanda Jones een rijkeluisdochter. Een traditionele lovestory met andere woorden, maar het is de soundtrack en de onvergetelijke acteerprestaties die de film maken. John Hughes maakte andermaal zijn naam waar als niet te overziene regisseur met een kien oor voor contemporaire muziek. De volledige film is te vinden op YT...
Wayne Wang's Slam dance was van een totaal andere orde: een rokerige, artsy, Hitchcockiaanse film noir met Tom "Amadeus" Hulce, Mary Elizabeth Mastrantonio en niemand minder dan "Prince Charming" Adam Ant. Striptekenaar Charles Drood wordt ten onrechte beschuldigd van de moord op zijn minnares tevens call girl voor hooggeplaatste heerschappen, gespeeld door een oogverblindende Virginia Madsen. Hij ontdekt een web van corruptie en kan zelfs zijn beste vriend niet meer vertrouwen aangezien deze Drood's vrouw shtuppt. Mitchell Froom, de ex eega van Suzanne Vega stond in voor de geniale soundtrack.
Crawlspace heeft het niet lang uitgehouden in Ciné Brabo. De kapriolen van Kinski werden na amper een week afgevoerd en vervangen door Bloody Bird/Stage Fright/Aquarius/Deliria van Italiaanse Giallo-meester Michele Soavi. Ik heb tijdens mijn tienerjaren een zwak gehad voor dit genre en heb regisseurs als Argento, Bava en Soavi op handen gedragen. De jaren van verstand hebben me doen inzien dat hun films, met uitzondering van de totaal van de pot gerukte Demons 1 en 2, over het algemeen verschikkelijk saai zijn. Camerawerk, kleur- en lichtgebruik zijn dikwijls zeer puik in Giallo's, maar barslechte dubbing, repetitieve verhaallijnen en unaniem desastreuze acteerprestaties maken het dikwijls een moeilijke zitting.
Nog even meegeven dat in Ciné Rex The last Emperor in première was gegaan (zie middenluik AUB) en dat op het kanaal van Patsofilm hiervan de reportage te vinden is. Ik vraag me nu bij het bekijken van dit filmpje wel af, dat als men Joan Chen en John Lone uitnodigt om deze film te komen promoten, hebben die nu écht zin om Chinees te gaan eten?
En wat is dat toch met die snorren in de jaren '80? Wie is er in godsnaam met die trend begonnen? Ludo Coeck? Of is dat allemaal nog een uitlopertje van de harige jaren '70?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten