De blog Antwerpen Kinemastad en dan vooral de meest recente blog-entry (http://cinantwerp.wordpress.com/2013/01/06/de-ouderwetse-charme-van-cine-ambassades/) deed me dan weer beseffen waaróm net de zalen van het Rex-concern zo'n grote aantrekkingskracht vormden en waarom de weemoed naar deze tijd met de jaren groter werd. Dit waren zalen waar de tijd was blijven stilstaan, waar moderne jaren '80 entertainment voorgeschoteld werd in een luxueuze en warme jaren '50 omgeving. Meestal warm dan toch, want ik herinner me dat ze in sommige zalen dikwijls vergaten om voor de vertoning van 14u op voorhand de verwarming al aan te steken. Fresco's en frisco's.
Nu is de bedoeling om in 4 blog-entries een aantal van deze cadeau gedane programma's te doorlopen en zowat een globaal overzicht vormen van wat de tendens was in het Rex-concern in het jaar 1985. Afwisselend grove exploitation, populaire/populistische pulp, arthouse films en blockbusters. Hiervoor neem ik resp. januari, augustus, oktober en december onder de loep. Zoals reeds gezegd zullen later de gaten worden opgevuld wanneer de fimmagazines uit die periode worden besproken. Maar dit is iets voor later, veel later.
The killing fields van Roland Joffé met o.a. Sam Waterston en Craig T. Nelson.
De synopsis gerat van Wikipedia :"Sydney Shanberg is een journalist die een reportage maakt over de Cambodjaanse oorlog voor de krant New York Times. Samen met zijn vriend en plaatselijke correspondent Dith Pran behandelen zij de waanzin van de oorlog. Wanneer het Amerikaanse leger Cambodja verlaat, stuurt Dith Pran zijn familie met hen mee, maar blijft zelf achter om Schanberg te helpen met zijn reportage. Omdat de Rode Khmer steeds meer macht krijgt in Cambodja, moet Schanberg niettemin het land verlaten, maar zonder zijn Cambodjaanse vriend Dith Pran."
Met andere woorden een film die, ondanks zijn gedateerd onderwerp, nog steeds een krachtig pamflet is tegen onrecht. Net als Cry Freedom is dit perfect voer voor schoolscreenings. Volgens mij heb ik indertijd deze film inderdaad tijdens de les godsdienst moeten ondergaan. Spijtig genoeg staat de volledige film niet op YT, maar de trailer geeft een goed idee van waar het over gaat. De film kreeg een berg Oscars en Oscarnominaties, maar Joffé zou buiten The mission van een paar jaar later nooit meer hetzelfde niveau bereiken met zijn films.
The Terminator heeft iedere filmkijker wel eens gezien, zij het op het grote scherm, zij het later op home video of teevee, dus daar kunnen we kort over blijven. Dé film die James Cameron's carière startte (Piranha 2 niet meegerekend) en die de Governator een household name maakte. Een van de vele memorabele scènes speelde zich af in discotheek Tech-noire waaruit kan afgeleid dat lang niet alle muziek uit de jaren 80 het herbeluisteren waard is. Gelukkig overstemt de instrumentale soundtrack op den duur de kitschbrol.
Een trashfilm in cine Metro II? Meestal waren die voorbehouden voor Ciné Capitole! Maar aangezien in die zaal de rigeur de Terence Hill en Bud Spencer-vehikels draaiden werd Savage Streets dus op het gigantische scherm van Metro II gescreend. Een vigilantefilm met de rondborstige Linda Blair, daar was natuurlijk wel een publiek voor. Mezelf meegerekend, hoewel ik een aantal jaar moest wachten eer ik deze op VHS te pakken kon krijgen. Rape, revenge, bandanas, aerobics, big tits and crossbows. Een topper in het 80's pulpgenre. Volledige film staat op Youtube : http://youtu.be/0YhcUS2TSqQ
Amadeus van Milos Forman zou minstens 77 weken op de affiche staan en zou nog een van de weinige vertoningen zijn waarvoor in Ciné Rubens genummerde plaatsen werden voorzien. Een tour de force van zowel de regisseur als hoofdrolspeler Tom Hulce, die zeer ten onrechte naast de Oscar voor beste mannelijke hoofdrol greep. Die ging naar F Murray Abraham, die in dezelfde film Mozart's nemesis Salieri speelde. Ook verdiend, maar toch... Tom Hulce zou zich vanaf midden jaren '90 alleen met toneel en musicals bezighouden en zeker niet onverdienstelijk. Een zeer informatieve making off (sic) van de film staat op YT.
Gremlins van Joe Dante is en blijft een Kerstklassieker en wordt spijtig genoeg veel te weinig op teevee vertoond. Ik herinner me als gisteren dat deze film gigantisch veel werd geplugd, in alle jeugdbladen (Joepie, Bravo, Robbedoes,...) verscheen er wel een artikel over hoe cool de film wel was en dat er baanbrekende special effects werden gebruikt. Nu is het gebruik van animatronics natuurlijk verschrikkelijk gedateerd, maar ik heb tot op heden toch nog veel liever een kramakkelijk bewegend pluche beest dan die overdaad aan CGI die in contemporaire films de zaal wordt ingezwierd. Met enige uitzondering van The Avengers. The Avengers was áf.
Gizmo kaka.
De eerste Police Academy : platvloers, debiel, ordinair, maar o zo grappig. In navolging van komedies als Stripes en consoorten was dit het recept voor een surefire blockbuster. Het Antwerpse publiek kon de capriolen van Steve Guttenberg, George Gaines en een zeer appetijtelijke Kim Cattrall zeker smaken.
Ik ben sinds jaar en dag grote fan van het oevre van David Cronenberg. Tot en met Eastern promises welteverstaan, want wat hij nadien wist uit te persen heeft niks meer van de baan/beenbrekende Cronie waar ik destijds door gefascineerd raakte. Eastern Promises had nog een klein beetje dat viscerale, de tattoos van Mortensen, ontblote Russische bovenlijven die met messen bewerkt werden. Maar de laatste twee films waren simpelweg doodsaai en/of overdreven cerebraal. Rabid kan eigenlijk meer als een aanloop kan gezien worden naar DC's doorbraak met Scanners. Typisch Cronenbergiaanse film toch, over een menselijke versie van hondsdolheid die door Toronto waait. Een typisch filmpje voor in Ciné Brabo dus. Volledige versie op YT.
Top Secret!, uitroepteken verplicht, was de eerste film van Val Kilmer en de laatste voor Peter Cushing. En, na Airplane, de template voor de typische Zucker-Abrahams-komedies die zo succesvol werden in de jaren '80 en '90. Net als Airplane een film vol in-jokes, slapstick, double entendres en visuele vondsten. Een film om te ontdekken of te herontdekken. Ik herinner me goed dat Top Secret! een van de paradepaardjes was van Filmnet indertijd en dat de trailer steevast in hun reklames voorkwam. Nu ik er aan denk, Filmnet, nog zoiets waar eindeloos over gepalaverd zou kunnen worden. Het viel me recentelijk pas op dat hun programmatie bijna louter uit films bestonden die op het Esselte CIC label gereleased werden. Food for thought. Speaking of food for thought...
Over The never-ending story ga ik kort blijven, niet alleen omdat deze blog-entry uit z'n voegen begint te barsten, maar vooral omdat ik me eerlijk gezegd bitter weinig herinner van deze fantasyfilm van Wolfgang Petersen. Ik weet alleen nog dat ik een gigantische crush had op actrice Tami Stronach en zeker na een bepaalde fotoshoot voor het Duitse jongerenblad Bravo. Stronach zou uitgroeien tot een ongeloofelijk straffe danseres, zie ook haar website: http://www.tamistronach.com. Damn... Doch dit terzijde. Deze blog zou zichzelf niet zijn als er geen fijn beeldmateriaal van Patsofilm in verwerkt was en deze keer is dit het promofilmpje van de avant Première van deze film. Beelden die toch weer doen hunkeren naar de tijd waarin het filmbezoek een feest was.
Les Ripoux heb ik recentelijk voor de eerste keer gezien en het verwondert me dat deze KNT gekwoteerd stond in 1985. Het daagde ook zeer laat dat de titel verwijst naar het Verlan voor "pourri", als in "corrupte flikken". Een kaskraker in Frankrijk en ik moet toegeven dat ik me ook kostelijk heb geamuseerd. Kan makkelijk naast de Franse komedies met Pierre Richard en Depardieu staan. Een aanrader voor de fans van het genre. En het heeft me Philippe Noiret doen appreciëren als acteur. Beter laat dan nooit, ik weet het...
Films nog te zien? Als filmkijker/kenner moet ik met enige schaamte (Ken ik dat wel? Misschien ein bisschen.) toegeven dat ik nog steeds Paris, Texas niet heb gezien. De vragen die ik me bij deze film stel zijn 1) Harry Dean Stanton als leading man? Toch liever in bijrollen zoals in Repo man. 2) Wim Wenders? Poëtische cinematografie? Heb ik daar nog het geduld voor? Maar langs de andere kant, Nastassia Kinski speelt er wel in. I could watch her reciting the phone book...
Private lessons kan ik wel missen denk ik. Maar Firestarter?
Tot zover Januari 1985. En dan te denken dat ik alle 4 de programma's in één blog wou bespreken...
Aangezien het gisteren Bowie's 66e verjaardag was, sign ik off met zijn single uit deze besproken periode.
N.B. : Met betrekking tot The killing fields dit nog gevonden. Beelden van in en rond Cine Rubens!
En beeldmateriaal rond de première van Amadeus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten